…ή απλώς 4 ημέρες μετά την εαρινή ισημερία… Και αυτό τι σημαίνει…; Η μέρα αρχίζει να μεγαλώνει και το καλοκαίρι έρχεται πιο κοντά…

Και τι μπορεί να σημαίνει αυτό οινικά; Ότι μάλλον αρχίζουμε να περνάμε από τα πιο βαριά κόκκινα στα δροσερά ροζέ και λευκά. Όχι βέβαια ότι εγκαταλείπουμε εντελώς τα κόκκινα… άλλωστε έρχεται και το Πάσχα.

Καθότι η 25^η Μαρτίου είναι επίσης και ο Ευαγγελισμός της Παναγίας, η θρησκευτική παράδοση επιτρέπει, εν μέσω νηστείας, την απόκλιση προς το ψάρι. Συνεπώς, παραδοσιακά, είναι η μέρα του Μπακαλιάρου Σκορδαλιά…

Για το παραδοσιακό αυτό γεύμα, είχε ετοιμαστεί ο μπακαλιάρος, αγορασμένος παστός, η σκορδαλιά και για όσους δυσκολεύονται για τα παραπάνω υπήρχαν λουκουμάδες μπακαλιάρου, μια πιο ελαφριά έκδοση της μπακαλιαροκροκέτας.

Για την παράλληλη δοκιμή του οίνου, διαλέξαμε να συνοδέψουμε το γεύμα μας με μια «ταπεινή» (όχι και τόσο) ρετσίνα και μια Σαντορίνη. Τα κρασιά που διαλέξαμε ήταν Ρετσίνα Παπαγιαννάκου και η Σαντορίνη Γαβαλά (ναι ναι… αυτή η μπλέ…).

Και τα δύο σκόραραν εξαιρετικά απέναντι στα εδέσματα του τραπεζιού. Η τραγανή οξύτητα της Σαντορίνης με την αισθητή γεύση λεμονιού στο στόμα, όσο και τα τροπικά αρώματα της εξαιρετικής Ρετσίνας, με τις γήινες νότες ρετσινιού, μπόρεσαν να αντισταθμίσουν τις βαριές γεύσεις του τηγανιτού ψαριού με το κουρκούτι και της ιδιαίτερα λιπαρής γεύσης της σκορδαλιάς.