Ένα από τα (πολλά) πράγματα που αγάπαμε σ’ αυτό το μπλόγκ είναι να τεστάρουμε τις γευστικές μας προτιμήσεις, να δοκιμάζουμε νέους συνδυασμούς που πιθανόν πάνε κόντρα στα καθιερωμένα “παντρέματα”. Σ’ αυτό το πνεύμα μ’ έτρωγε εδω και καιρό να παντρέψω μια πίτσα μαργαρίτα μ’ ένα ερυθρό lacryma christi, βασισμένος κυρίως στην εντοπιότητα των 2 προϊόντων. Τόσο η πίτσα μαργαρίτα (με την διάσημη σάλτσα ντομάτας και την βουβαλίσια μοτσαρέλα) όσο και το κόκκινο lacryma christi (από τις τοπικές ποικιλίες Piedirosso και Aglianico) κατάγονται από την Ιταλική Καμπανία.

Πιο συγκεκριμένα το κρασί προέρχεται από τα ηφαιστειογενή εδάφη στους πρόποδες του Βεζούβιου, κοντά στην Νάπολη και φέρει την ένδειξη Lacryma Christi del Vesuvio Rosso DOC. Η ονομασία (lacryma christi τουτέστιν δάκρυα του Χριστού) προέρχεται από έναν θρύλο που θέλει τον Χριστό να δακρύζει την ώρα της ανάληψής του στους ουρανούς συγκινημένος από την ομορφιά του κόλπου της Νάπολης. Τα δάκρυα έπεσαν στα ηφαιστειογενή εδάφη του Βεζούβιου και μετουσιώθηκαν σε αμπέλια. Το κρασί που δοκιμάσαμε εμείς ήταν του οινοποιείου Feudi di San Gregorio: ένα σχετικά νέο οινοποιείο, αφού ιδρύθηκε λίγο μετά το σεισμό του 1980 που κατέστρεψε μεγάλο μέρος της Καμπανίας. Απ’ την άλλη πλευρά η πίτσα μαργαρίτα ή ναπολιτάνα λέγεται ότι παρασκευάστηκε για πρώτη φορά το 1889 από έναν Ιταλό σεφ προς τιμή της βασίλισσας Μαργαρίτας, η οποία επισκεπτόταν την πόλη. Έκτοτε έχει γίνει σήμα κατατεθέν της περιοχής (και της χώρας συνάμα) ανά τον κόσμο σε σημείο να αναγνωρισθεί και από την UNESCO! Bασίζεται στην πολύ λεπτή ζύμη, το ψήσιμο στον ξυλόφουρνο και 4 βασικά υλικά: ντομάτα, μοτσαρέλα, ελαιόλαδο και βασιλικό. Η απλότητα στο μεγαλείο της.

Εμείς ετοιμάσαμε μια σπιτική εκδοχή της, χωρίς ξυλόφουρνο βεβαίως αλλά με τρίκ που το τελικό αποτέλεσμα παρέπεμπε σε ψήσιμο ξυλόφουρνου. Λεπτό ζυμάρι, βουβαλίσια μοτσαρέλα (μ’ ενα άγγιγμα τριμένης παρμεζάνας) και καλά συμπυκνωμένη σάλτσα ντομάτας. Θα μου πείτε: “καλά, τέτοια εποχή ζήλεψες πίτσα μαργαρίτα; Περίμενε για τις ντομάτες ντε” – Δεκτό. Αλλά το αποτέλεσμα δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου απογοητευτικό. Άσε που μ’ έτρωγε και το ταίριασμα με το κρασί.

Στα του συνδυασμού με το κρασί τώρα. Θα έχετε πιθανώς δει προτεινόμενους συδυασμούς για την πίτσα μαργαρίτα είτε με blend από Grenache, Syrah και Mourvedre (ειδικά σε ροζέ εκδοχή) είτε με ερυθρά από Montepulciano d’Abruzzo ή από Garnacha, γενικώς δηλαδή πιο ανάλαφρα κρασιά. Το Lacryma Christi της κάβας μας ήταν του 2014. Συνήθως το προτείνουν σαν συνοδευτικό τυριών και λευκών κρεάτων. Πάμε όμως να δούμε τί έβγαλε στο ποτήρι μας; Καταρχάς μιλάμε για κρασί που δεν επιδέχεται μακράς παλαίωσης οπότε στα 3 χρόνια που το ανοίξαμε εμείς ήταν μάλλον κοντά στο μέγιστο της ζωής του, γεγονός που αποδειχθηκε και από τις έντονα καφέ αποχρώσεις του. Στη μύτη ήταν έντονα αρχικά το δαμάσκηνο και βύσινο τα οποία στην συνέχεια μετασχηματίζονταν σε πιο συμπυκνωμένα αρώματα μαρμαλάδας δαμάσκηνου με νότες πελτέ ντομάτας. Στο στόμα οι τανίνες ήταν αρκετά μαλακωμένες, με τονωμένη οξύτητα, μέτριο σώμα και μακρά επίγευση. Κυριάρχησαν κι εδώ τα κόκκινα φρούτα με νύξεις ώριμης ντομάτας. Ένα ισορροπημένο κρασί που ναι μεν είχε χάσει την αρχική του σπιρτάδα αλλά διατηρούσε τον φρουτώδη χαρακτήρά του χωρίς να είναι αδιάφορο.

Η ετυμηγορία: η τονισμένη οξύτητα του κρασιού ισορρόπησε τέλεια με την οξύτητα της ντομάτας της πίτσας. Ταυτόχρονα οι νυξεις ντομάτας στην επίγευση του κρασιού ταίριαξαν με την σάλτσα της πίτσας μας. Επίσης το κρασί δεν χάθηκε από το βουτυράτο τυρί, αλλά συμπλήρωσε όμορφα την γευστική παλέτα. Δεν καπέλωσε αλλά ούτε καπελώθηκε. Μας άρεσε πολύ ο συνδυασμός – θα το δοκιμάσουμε μάλιστα και με πιο φρέσκια εκδοχή του συγκεκριμένου κρασιού να δούμε αν επιβεβαιώνεται η θετικότατη εντύπωση. Συνοπτικά και κλείνοντας: molto gustoso!