[…] Φτάνοντας στο χωριό Λαλιώτης χρειαστήκαμε λίγη βοήθεια για να εντοπίσουμε το οικογενειακό οινοποιείο του Γιάννη Παπαργυρίου.

Η πρώτη εντύπωση: garage winemaker, με την πλήρη σημασία της έκφρασης!

Μας υποδέχθηκαν στο οινοποιείο ο ίδιος ο οινοποιός και η γυναίκα του, η Ελένη. Μετά την περιήγησή μας στα υδραυλικά πιεστήρια των σταφυλιών, μας οδήγησαν σε μια μικρή αίθουσα όπου υπήρχαν 4 ξύλινα βαρέλια των 500 λίτρων κι ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι, το βασικό τραπέζι της γευσιγνωσίας, όπου μας περίμεναν τα ποτήρια μας!

Και εδώ σιγά-σιγά άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας μας, της οποίας κεντρική θέση κατέχουν τα κρασιά του οινοποιείου!

Νομίζω η παρέα μας στάθηκε ιδιαιτέρως τυχερή, καθώς εκτός από τα “έτοιμα” (ήδη εμφιαλωμένα) κρασιά δοκιμάσαμε και 2 ακόμα από το βαρέλι, το πρώτο λίγες μέρες πριν εμφιαλωθεί και το δεύτερο σε αρκετά πρώιμο στάδιο.

Αλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή!

Ξεκινήσαμε τη δοκιμή με τα “Παπαργυριου Blanc”, “Παπαργυρίου Rose” και “Παπαργυρίου unfiltered”, 3 πολύ ενδιαφέροντα κρασιά σε πολύ όμορφη, flute, φιάλη, το κάθε ένα με τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Μάθαμε, μάλιστα, ότι για τα 2 τελευταία θα είναι και η τελευταία τους χρόνια, καθώς τα σταφύλια τους θα χρησιμοποιηθούν σε αλλά κρασιά του οινοποιείου.

Αμέσως μετά περάσαμε σε ένα καταπληκτικό λευκό κρασί, το “Le Vigneron Grec”. Ένα πραγματικά χαρακτηριστικό κρασί, το οποίο αν και είναι 100% Ασύρτικο, έχει ζυμωθεί με τα στέμφυλα από μοσχάτο Ρίου Πατρών (ή αλλιώς μοσχούδι). Η μύτη του είναι πραγματικά εκπληκτική, το χρώμα του χρυσαφί ενώ το στόμα του ιδιαίτερα γεμάτο!

Εδώ θα ήθελα να κάνω μια μικρή παρένθεση και να αναφέρω ότι εκτός από τα κρασιά λάτρεψα και τις νέες φιάλες που χρησιμοποιεί ο οινοποιός. Φιάλες οι οποίες δεν έχουν ετικέτες αλλά είναι χαραγμένες και στο τέλος σφραγισμένες με βουλοκέρι, χαρακτηριστικό που δίνει έναν διαφορετικό αέρα και μια ιδιαίτερη φινέτσα.

Συνεχίζοντας την οινογνωσία, περάσαμε στα δυο ακυκλοφόρητα κρασιά. Το πρώτο, μέρες μόλις πριν την εμφιάλωσή του, ένα πολύ ενδιαφέρον Chardonnay με πολύπλοκο, βουτυράτο και κρεμώδες στόμα και παιχνιδιάρα μύτη, με νότες λεμονιού και μήλου! Την στιγμή που γράφω τις αράδες αυτές το κρασί έχει ήδη κυκλοφορήσει με το όνομα “Ca c’est correct”, μια ευθεία αναφορά και αφιέρωση σε έναν μεγάλο Γάλλο οινοποιό, τον Henri Bonneau!

Το επόμενο κρασί, από το δεύτερο βαρέλι, είναι ένα Ασύρτικο, με την ιδιαίτερη έκφραση που θέλησε να του δώσει  ο Γιάννης Παπαργυρίου. Αν και ακόμα είχε πολλά αζύμωτα σάκχαρα, είχε αρχίσει ήδη να διαμορφώνει τον χαρακτήρα του. Είμαι βέβαιος ότι και η συσκευασία που θα επιλέγει θα είναι εξίσου ιδιαίτερη και εντυπωσιακή.

Και κάπου εδώ περνάμε στα κόκκινα κρασιά. Περιττό να αναφέρω ότι όλα τα κόκκινα κρασιά που δοκιμάσαμε είχαν τον εξαιρετικό σχεδιασμό που έχει το “Le Vigneron Grec”.

Πρώτη στάση στα κόκκινα μια τυπική ιταλική ποικιλία, το Nebbiolo , στο κρασί που ονομάστηκε “Don Giovanni”. Εξαιρετική, φρουτώδης μύτη που θυμίζει κράνμπερι και κεράσια και γεμάτο στόμα με εξαιρετική επίγευση. Ιδιαίτερα ξεχωριστό και το χρώμα του.

Δεύτερη στάση: “Le Roi des Montagnes” όνομα εμπνευσμένο από τον ληστή του ομώνυμου βιβλίου του Edmond About. Ένα μαγικό Syrah που σε ταξιδεύει! Το χρώμα αδιαπέραστο κόκκινο/γκρενά. Στο στόμα γεμάτο με μαύρα και πράσινα πιπέρια, ενώ η μύτη να έχει έντονα μικρά μαύρα φρούτα και δαμάσκηνα. Ένα κρασί που ταιριάζει απόλυτα με κρέατα στα κάρβουνα. Το δοκιμάσαμε φρεσκο-εμφιαλωμένο αλλά έχει πολλά χρόνια μπροστά του.

Τρίτη στάση: “Le Roi des Montagnes cuvée”. Ένα blend από Cabernet Sauvignon, Μαυροδάφνη και Touriga Nacional. Η ιδέα για το κρασί αυτό είναι η δημιουργία ενός κρασιού αντίστοιχου με ένα Bordeaux blend, όπου τη θέση του merlot λαμβάνει η μαυροδάφνη και τη θέση του cabernet franc η touriga nacional. Ένα εξαιρετικό κρασί, με χρώμα πολύ σκούρο, μύτη τυπική για το cabernet με πολλά φραγκοστάφυλα και μούρα και ένα εξαιρετικό στόμα με πολύ μακρά επίγευση.

Στην πορεία μας αυτή, βέβαια, δεν πρέπει να παραλείψω την σύζυγο του Γιάννη, την Ελένη, η οποία τον συμπλήρωνε με κάθε τρόπο. Καταπληκτικό ζευγάρι. Εξαιρετικό ήταν και το φρεσκο-ζυμωμένο ψωμάκι της, το οποίο άρτια συνόδεψε το γευστικό μας ταξίδι.

Φτάνοντας στο τέλος του ταξιδιού, κλείσαμε με ένα γλυκό κρασί, τον “Όψιμο Τρύγο”, από μοσχάτο Ρίου Πατρών. Ένα τέλεια ισορροπημένο κρασί για συνοδεία γλυκού.

Κάπου εδώ θα κλείσω. Πριν κλείσω όμως θα ήθελα να αναφέρω ότι παρόλο που βρισκόμασταν σε ένα πολύ μικρό χώρο, ένα υπογειάκι, η ζεστασιά των ανθρώπων, η αγάπη για το κρασί και το μεράκι τους σε κάνει να νιώθεις ότι βρίσκεσαι  κάπου στην πολυθρύλητη γαλλική επαρχία ή στον οινικό παράδεισο!

Γιάννη & Ελένη σας ευχαριστούμε πολύ.

Η θέα από τον εξωτερικό χώρο του Οινοποιείου