Για δεύτερη χρονιά στο Hilton έλαβε χώρα η πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση για τα Ροζέ κρασιά “Drink Pink – Rose Wine Extravaganza”. Ακολουθώντας την διεθνή τάση που δείχνει ιδιαίτερη αδυναμία στα ροζέ κρασιά οι Έλληνες οινοποιοί δεν έχουν, κατά την ταπεινή μας γνώμη, να ζηλέψουν τίποτα στον τομέα των ροζέ από τους ανταγωνιστές τους. Επιπλέον σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, με πολύ ζεστά καλοκαίρια, που η κατανάλωση στιβαρών κόκκινων καθίσταται λιγότερο ευχάριστη, τα ροζέ μπορούν να είναι η λύση: είτε πιο ρωμαλέα, με νεύρο (που στέκονται μια χαρά με κρέατα και κόκκινες σάλτσες) είτε πιο ελαφριά (για να συνοδεύσουν γευστικά λαδερά), είτε φρουτώδη και παιχνιδιάρικα, ως απεριτίφ ή ταίρι με κάποιο γλυκό, είτε τέλος αφρώδη – η συναρπαστική νέα τάση.

Γι΄αυτό λοιπόν και η περιγραφή “ροζέ” δεν αφορά ένα στιλ κρασιού αλλά μια ολόκληρη γκάμα. Και αυτό αντικατροπτρίζεται στο στήσιμο της έκθεσης απ΄την Vinetum: τα κρασιά χωρισμένα σε 6 επιμέρους κατηγορίες, λαμβάνοντας υπόψη την αρωματική ένταση, την οξύτητα, τις τανίνες, τον όγκο και τέλος την γλυκύτητα κάθε κρασιού. Έτσι λοιπόν οι 104 (!!!) ετικέτες, από τον ελληνικό αμπελώνα κατά βάση (με εξαίρεση 6-7 γαλλικά και ιταλικά) ήταν χωρισμένες σε (α) ξηρά ελαφρά με έντονη οξύτητα, (β) ξηρά, γεμάτα, πλούσια σε αλκοόλ, (γ) ξηρά, φρουτώδη, απαλά, μεσαίου όγκου, (δ) ελαφρώς γλυκά & φρουτώδη, (ε) ημίγλυκα, ελαφριά σε αλκοόλ και φυσικά (στ) ημιαφρώδη και αφρώδη.

Τα δοκιμάσαμε όλα φυσικά, σ’ενα εξαντλητικό αλλά ευχάριστο τετράωρο, με την αίθουσα γεμάτη από λάτρεις του κρασιού. Χωρίς να θέλουμε να υπονοήσουμε ότι όλα τα κρασιά της δοκιμής ήταν ξεχωριστά ή έστω καλά, τα περισσότερα όμως είχαν χαρακτήρα και στιλ. Αρκετά δε απ΄αυτά ήταν ξεχωρίζουν ήδη και σίγουρα κάποια θα λάμψουν στο μέλλον.

Θα κάνουμε μια επί τροχάδην αναφορά στα κρασιά που ξεχωρίσαμε εμείς – χωρίς να σημαίνει ότι όσα δεν αναφέρουμε δεν αξίζουν ή είναι υποδεέστερα. Απλούστατα (και αυτό μάλλον θα γίνει…επωδός σε αρκετά από τα άρθρα μας) ρίχνουμε την δέσμη φωτός μας σε αυτά που κάναν εντύπωσή σ’ εμάς, είτε γιατί τα δοκιμάσαμε πρώτη φορά είτε γιατί η η τωρινή δοκιμή τους μας δημιούργησε μια νέα εντύπωση.

Πάμε λοιπόν: κλασική αξία το “14-18h” της Γαίας, στο οποίο έχει προστεθεί πλέον και το πιο παιχνιδιάρικο αδελφάκί του “4-6h” (η ονομασίας τους  παρεπέμπει πολύ έξυπνα στις ώρες εκχύλισης): αρκετά φρουτώδη και τα 2, πιο συμπαγές το πρώτο, με καλή δομή και σίγουρα κρασί φαγητού. Το τριανταφυλλί αδελφάκι του (“4-6h”) πιο σπιρτόζικο αλλά με δικό του χαρακτήρα. Δυνατή οξύτητα και τα δύο.  Εντυπωσιακό και το ελκυστικό “Idylle d’ Achinos 2016” από το La Tour Melas: προβηγκιανού στίλ, εντυπωσιακή απόχρωση φλούδας κρεμμυδιού, φινετσάτο, ισορροπημένο, με έντονη επίγευση. Πολύ καλή και η “Κλέφτρα Κίσσα“, ένα μπλέντ από Μερλό & Καμπερνέ Σοβινιόν από το Κτήμα Κοκοτού. Αρκετές τανίνες μπορούν να το κάνουν να σταθεί στο τραπέζι με μια ευρεία γκάμα φαγητών. Μας άρεσε πολύ και ο “Ορεινός Ήλιος Ροζέ 2016” της Σεμέλης Οινοποιητικής: ανθική μύτη, τραγανή οξύτητα & ισορροπημένο στόμα. Ξεχωριστό και το “Pink Bang 2016” από το Κτήμα Τέχνη Οίνου: από την (σπάνια στην Ελλάδα) εθνική σταρ των Πορτογάλων ερυθρή ποικιλία τουρίγκα νασιονάλ, με ασυνήθιστο – βιολετί – χρώμα, ιδιαίτερη φιάλη και τσιχλόφουσκα κεράσι στη μύτη να σε προϊδεάζει για ένα παιχνιδιάρικο κρασί, μέχρι να το βάλεις στο στόμα όμως: εκεί αποκαλύπτει ότι δεν παίζει ο οινοποιός, έχει όγκο και οξύτητα που μπορεί να σταθεί ακόμα και δίπλα σε ψητά σχάρας. Κλασική αξία η ροζέ οινοποίηση της Μαυροκουντούρας απ’ το Κτήμα Αβαντίς, το διάσημο “Πλαγιές Γερακιών Ροζέ 2016”: πολύπλοκο, καλοδομημένο. Πολύ καλό και το “Syrah Ροζέ” της Οινοποιίας Ψαρούλη: μας κέρδισε ο φρουτώδης χαρακτήρας του με κεράσι και φράουλα στη μύτη και η καλή οξύτητα στο στόμα. Κλείνοντας τα ελαφρά με έντονη οξύτητα, την καρδιά μας έκλεψε μια Σιτσιλιάνα φιάλη: η “Etna Rosato 2015” του Tenuta Delle Terre Nere: ανοιχτό πορτοκαλί σχεδόν χρώμα, έντονο τριαντάφυλλο στη μύτη, μεταλλικότητα και οξύτητα στο στόμα. Ντελικάτο μπλεντ από τις ποικιλίες Νερέλο Μασκαλέζε & Νερέλο Μαντελάτο από τον Νότο της Ιταλίας (που εισάγει το Mr. Vertigo).

Στα πιο γεμάτα ροζέ ξεχωρίσαμε το “9 Ροζέ” από το Κτήμα Μουσών: 80% Σιρά και προσθήκη από το μοναδικό Μούχταρο δίνουν ένα στιβαρό κρασί που μπορεί να σταθεί στο τραπέζι με τεράστια γκάμα της μεσογειακής κουζίνας. Θ’ ανοίξουμε σίγουρα “Διάλογο” με τον Άγγελο Νούκα αφού το ομώνυμο Gris de Noir του 2013 παρακαλώ, από Καμπερνέ Σοβινιόν και 15% Αγιωργήτικο είναι οινική έκπληξη: φρέσκο λες και οινοποιήθηκε χτες, ξηροκαρπάτο στη μύτη με εσπεριδοειδή στο στόμα ν’ απογειώνουν την γεύση. Έντονη οξύτητα που ισορροπεί το δυνατό αλκοόλ του (14.1%). Καλό & ισορροπημένο το “Fine Rose 2016” του Ανατολικού Vineyards: μπλέντ  από Μαυρούδι & Ασύρτικο – κρασί φαγητού. Δεν ξέφυγε της προσοχής μας και ο “Ζωηφόρος 2016 ” της Μεσημβρίας Οινοποιητικής: 100% Σιρά, με έντονα τα κόκκινα φρούτα στη μύτη και καλό όγκο στο στόμα. Μας άρεσε και το μπλέντ Μαυρούδι/ Σιρά της Οινοποιίας Τσάνταλη, το κλασικό πια “Kanenas Rose”: πολύ πληθωρικό το στόμα του, αρκετά τανικό με νότες φράουλας στη μύτη. Όπως επίσης και το “Rose Ξινόμαυρο” του Κτήματος Αρβανιτίδη – ρωμαλέο και ισορροπημένο και σίγουρα πασπαρτού στο τραπέζι. Μας μάγεψε ο μάγος “Merlin Merlot 2016” των Raptis Wines: γεμάτο, βαθύχρωμο, στιβαρό. Πολύ καλό και το “Moschato Φίλια Γη 2016” από το ομώνυμο κτήμα: μας έμεινε το πολύ λιπαρό στόμα και η γεμάτη, στρογγυλή επίγευση – Μοσχάτο Αμβούργου γαρ… Αλλά απ΄την κατηγορία αυτή – και ενδεχομένως απ΄την έκθεση ολόκληρη – ακόμα παραμιλάμε με το ντελικάτο “Rhous Winery Rose 2015”: βαθύ τριανταφυλλί στην όψη, βοτανικό στη μύτη και στο βάθος βύσινο γλυκό του κουταλιού, δυνατές τανίνες αλλά με εξισορροπιστική οξύτητα στο γεμάτο στόμα. Απογειωτικό το μπλέντ από κοτσιφάλι, σιρά και μανδηλάρι από την Οινοποιία Ταμιωλάκη – Ρους!

Από την τρίτη κατηγορία μεσαίου όγκου ροζέ βάλαμε αστεράκι δίπλα στο “2 Roses Rira” από τους Αμπελώνες Rira: ισορροπημένο, ωραίο φρούτο στη μύτη και τραγανό στόμα. Θετικότατη εντύπωση και από τον “Έμμετρο Λόγο 2016”, το μπλέντ από Ξινόμαυρο & Σιρά του Τσάνταλη – μύτη από καβουρντισμένο σουσάμι και μπαχάρια και τανίνες που φωνάζουν ξινόμαυρο. Ευχάριστη έκπληξη και η ροζέ ρετσίνα του Κεχρή “Κεγχρής Ρόζα 2016” από Ξινόμαυρο παρακαλώ: ντομάτα σε φόντο ρετσινιού στη μύτη και ωραία φρεσκάδα στο στόμα. Πολύ καλός και ο “Λαμπαδίας 2016” του Κτήματος Μερκούρη: έντονο λουκούμι τριαντάφυλλο στη μύτη, φρουτένια γεύση και όξινη επίγευση σ’ ένα μακρύ τελείωμα που φωνάζει “φαγητό”! Και δεν θα μπορούσαμε να φύγουμε απ΄την κατηγορία αυτή χωρίς μνεία του “Μοσχάτου Τυρνάβου Ροζέ 2016” του Δ. Μίγα: τούτο το μπλόγκ αγαπάει το Μοσχάτο Τυρνάβου και έχει ιδιαίτερη αδυναμία στα κρασιά του Κτήματος Μίγα. Πολύ ωραία αρωματική μύτη, με νότες εξωτικών φρούτων, καραμελένιο στο στόμα, στρογγυλό και με γλυκιά επίγευση – βάλτε το δίπλα σε  πιάτα ασιατικής κουζίνας με γλυκόξινες σάλτσες και δεν θα χάσετε.

Περνώντας στην παλέτα των ελαφρώς γλυκών στάση θα κάνουμε σίγουρα στο “A Muse Rose 2016” του Κτήματος Μουσών. Το Μούχταρο ισορροπεί ωραία την γλυκερή γεύση του και παρόλο που η συσκευασία και το χρώμα του παιχνιδίζουν, φέρνοντας στο νου ώρες χαλάρωσης με θέα ηλιοβασίλεμα, άνετα μπαίνει στο τραπέζι με λαδερά.  Ισορροπημένο, με φαντεζί τριανταφυλλί χρώμα και το “Variete Rose 2016” του Λάλικου απ’ την Καβάλα. Φρουτώδης μύτη και, παρόλο που δεν δηλώνει αφρώδες, το διοξείδιο του άνθρακα κάνει αισθητή την παρουσία του γαργαλώντας μεθυστικά τον ουρανίσκο.

Στα γλυκά τώρα – μια κατηγορία που κερδίζει διαρκώς έδαφος: ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας έχει το “Bijoux Χρυσοχόου 2016”. Ένα εμφιαλωμένο μπιζουδάκι, με καραμελένια μύτη & νότες τριαντάφυλλου, ζωηρό στόμα με καλό αλκοόλ και ωραία ισορροπία γλυκύτητας (με την οξύτητα να της μαζεύει τα λουριά) που δεν λιγώνει καθόλου. Πολύ ιδιαίτερο επίσης το εξ’ Ιταλίας Μοσχάτο “Zellina Moscato Rosa 2016” του Anselmi Vini Societa Agricola: ωραία φρεσκάδα, καλή αρωματική ένταση αλλά κυρίως ισορροπημένη γλυκύτητα με λεμονάτη επίγευση! Μας το φέρνει η Trinity Wines.

Κλείνοντας τον απολογισμό μας δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στα αφρώδη και ημί-αφρώδη: επίσης ανερχόμενα, με αρκετά διαφορετικά στιλ (ξηρά, ημίξηρα, γλυκά), διεκδικούν θέση στο τραπέζι μας αφου μπορούν (τα πιο ξηρά) να ταιριάξουν και με φαγητό. Φυσικά καταναλώνοται εξαιρετικά και σκέτα, είτε ως απεριτίφ είτε ως επιδόρπια. Μας κέρδισε το εμβληματικό “Ακακίες Sparkling 2016” από Ξινόμαυρο του Κτήματος Κυρ-Γιάννη. Τρινταφυλλένιο στο μάτι & στη μύτη, πυκνό, δροσιστικό στο στόμα και ελαφρώς γλυκερό. Με μια λέξη: must! Κλασική αξία και το “Bee” του Παλυβού: 100% Αγιωργήτικο, φρούτα του δάσους & κεράσι στη μύτη, γαργαλιστικό στο στόμα. Δυναμίτης και το “Santo Sparkling Demi-Sec 2016”: μετά το λευκό “Santo Sparkling” ο Συνεταιρισμός καινοτομεί και μ’ ένα μπλέντ από Ασύρτικο & Μανδηλαριά. Πολύ αρωματικό στη μύτη, φρουτώδες, νευρικό στο στόμα (οι τανίνες της Μανδηλαριάς γαρ), πλούσιο και με φρουτένια επίγευση. Μαγεία απ’ την Σαντορίνη! Κανονικά θα έκλεινε εδώ ο απολογισμός μας αλλά μας φλέρταρε έντονα η Οικογένεια Γεωργά με το αντισυμβατικό της μπλεντ από Γκρενας Ρουζ, Μερλό, Μαλαγουζιά & Σαββατιανό! Το “Φλερτ” μας εντυπωσίασε: ωραίο τραγανό κεράσι στο στόμα, ήπιος αφρισμός, ισορροπημένη οξύτητα και στυφάδα! Εύγε…

Συνοπτικά: τα ροζέ έχουν αποτινάξει από πάνω τους τις…”ρετσινιές” του παρελθόντος (ξέρετε, αυτά τα περί “ανάμειξης λευκού και κόκκινου” στην παρασκευή, γυναικεία κρασιά κλπ), έχουν προσωπικότητα, είναι πολυδιάστατα και πασπαρτού. Το καλοκαίρι είναι ήδη εδώ οπότε, νομίζουμε, θα έχουν την τιμητική τους… Τολμήστε και βάλτε τα στο τραπέζι σας και τα λέμε… του χρόνου, με ακόμα περισσότερες ετικέτες (ελπίζουμε).