Αν και σε απόσταση μόλις  1,5 περίπου ώρας από την Αθήνα, με πανέμορφους αρχαιολογικούς χώρους και αμπελώνες, με 35 οινοποιεία – τα περισσότερα επισκέψιμα – και 22 χιλιάδες στρέμματα αγιωργίτικου η Νεμέα παραμένει μια ακόμη terra incognita για τους περισσότερους ταξιδιώτες της Πελοποννήσου.

Το παρασκευο-σαββατοκύριακο 1-3/9 η Νεμέα γιόρταζε τον τρύγο! Οι «Μεγάλες Μέρες της Νεμέας» που διοργανώνουν ο Δήμος Νεμέας και η Ένωση Οινοπαραγωγών και Αμπελουργών, με την υποστήριξη του Επιμελητηρίου Κορινθίας και της Περιφέρειας Πελοποννήσου, είναι αφιερωμένες στον οινικό τουρισμό και κατά τη διάρκεια των τριών αυτών ημερών μπορουσε κανείς να επισκεφθεί πολλά από τα οινοποιεία της περιοχής, να ξεναγηθεί στους αμπελώνες, να δοκιμάσει κρασιά, ενώ δεν έλειπαν και οι παράλληλες εκδηλώσεις: από τρύγος για παιδιά και παραστάσεις καραγκιόζη μέχρι σεμινάρια μαγειρικής και τζαζ βραδιές.

Βέβαια ο οινοτουρισμός για να αναπτυχθεί εκτός του οίνου θέλει και αξοπρεπείς χώρους διαμονής και φυσικά εστίασης. Και εδώ στη Νεμέα τα πράγματα είναι πραγματικά πολύ δύσκολα, έως και αποκαρδιωτκά! Παρόλα αυτά, την τιμή της νεμεάτικης γαστρονομίας έρχεται να σώσει ο Σοφός.

Με καταγωγή από την ευρύτερη περιοχή, άκουγα όλα αυτά τα χρόνια για το εστιατόριο του “Σοφού”, ήταν όμως, ομολογώ, τόσο μεγάλη η δυσπιστία μου (“είναι δυνατόν στην Νεμέα να υπάρχει μια ενδιαφέρουσα έστω γαστρονομική πρόταση;;;“) που μπροστά στον φόβο μιας ακόμα μεγάλης γευστικής ματαίωσης αρνιόμουν πεισματικά σχεδόν να το επισκεφτώ. Λάθος!

Η ταβέρνα του Σοφού βαστά από τη δεκαετία του 1950 όταν η κυρά-Αθηνά – γιαγιά του Γιώργου Σοφού – διατηρούσε το οινομαγειρείο της και τα μεσημέρι τάιζε τους δημόσιους υπαλλήλους, τους τραπεζικούς, τους δασκάλους και κάποιους περαστικούς. Κατόπιν η ταβέρνα πέρασε στην κόρη της Μαρία και το 2006 το ανέλαβε πλήρως ο Γιώργος, οπότε και  το ανακαίνισε ολοσχερώς.

Η αισθητική του καταστήματος εκσυγχρονίστηκε, τις παλιές δοκιμασμένες σπεσιαλιτέ (όπως τις χυλοπίτες με κόκορα, το αρνάκι με τις μελιτζάνες ή τους ντολμάδες με τ’ αμπελόφυλλα) συνοδεύουν νέα πιάτα, όπως ξινομυζήθρα σε φύλλο κρούστας, γλυκόξινη σάλτσα μελιού και μαυροσούσαμο ή μοσχάρι με αγιωργίτικο κρασί στη γάστρα.

Εμείς δοκιμάσαμε για αρχή μια εξαιρετικά δουλεμένη (το τονίζω γιατί δεν είναι καθόλου δεδομένο… ) σαλάτα με καραμελωμένα καρύδια, μανούρι και κρουτόν, έναν καγιανά με σύγκλινο (πόσο παραδοσιακά καλοκαιρινό φαγητό και ευτυχώς καθόλου «προδομένο» από την εκτέλεση, το αντίθετο μάλιστα) και από τους καλύτερους ντολμάδες  με αμπελόφυλλο που έχω δοκιμάσει ever…(με ένα εκπληκτικα τρυφερό αμπελόφυλλο και μια κρεατένια γέμιση που «φρεσκάρεται» αριστοτεχνικά από την «όσο πρέπει» ξινή σαλτσούλα του ονείρου!)

Για κυρίως επιλέξαμε κόκορα κρασάτο με λαζάνια (μην μπερδεύεστε…έτσι λέμε εδώ τις μακριές χυλοπίτες) και φυσικά μυζήθρα – ταλιατέλες με προσούτο, μανιτάρια και λάδι τρούφας – κοτόπουλο με πιπεριές και γλυκόξινη σάλτσα με πετιμέζι και τέλος πένες με σύγκλινο, μια καταπράσινη, «ζωντανή» (και ω του θαύματος ! όχι κακοποιημένη) ρόκα και μπόλικη χωριάτικη μυζήθρα!

Όλα τα πιάτα καλομαγειρεμένα και νόστιμα, με την σφραγίδα ανθρώπου που τα έχει φροντίσει με την απαιτούμενη αγάπη και προσοχή για να περιποιηθεί με το καλύτερο δυνατό τρόπο τους καλεσμένους του. Οι ανανεωτικές, gourmet πινελιές, καθόλου δήθεν, δεν αλλοίωναν στο ελάχιστο τον γευστικό χαρακτήρα του κάθε πιάτου αλλά αντίθετα έρχονταν να συνεισφέρουν αυτό το κάτι παραπάνω που, ακόμα και σε πολύ παραδοσιακά πιάτα, σε ξάφνιαζε ευχάριστα χωρίς όμως  να σε κάνει να ξεχνάς στο τέλος ότι αυτό που παρήγγειλες ήταν π.χ. ένας κόκορας με χυλοπίτες.

Μετά από χρόνων παράπονο όλων των οινοποιών αλλά και των επισκεπτών της Νεμέας, υπάρχει επιτέλους ένα εστιατόριο που εκτός του καλού φαγητό να σερβίρει και εμφιαλωμένο κρασί και μάλιστα να έχει μια λίστα κρασιών με Αγιωργίτικα κρασιά που θα την ζήλευε και το καλύτερο εστιατόριο της Αθήνας.

Εμείς βέβαια, έχοντας δοκιμάσει αυτές τις ημέρες, το Αγιωργίτικο (και όχι μόνο) σε όλες τις πιθανές του εκδοχές, είπαμε να κάνουμε μια οινική απιστία και προτιμήσαμε την μοναδική και δυστυχώς δυσεύρετη Yellow Donkey της Σαντορινιάς Ζυθοποϊίας.

Ααα…και το γλυκάκι κερασμένο για να ολοκληρώσει την περιποίηση!

Ευχαριστούμε πολύ τον κ.Σοφό για την τόσο ευχάριστη και απρόσμενη γευστική έκπληξη που μας επιφύλασσε!

Και είς άλλα…….