Οι πιστοί φίλοι του μπλόγκ μας το έχουν καταλάβει ήδη… Οι υπόλοιποι θα το μάθετε ευθύς αμέσως, αλλά για εμάς το Οινόραμα 2018 αποτελεί πέραν από τη μεγάλη γιορτή του ελληνικού κρασιού (με το οποίο είμαστε παθιασμένοι) αλλά και ένα ορόσημο στην κοινή μας πορεία σαν Yamani.

Ήταν ακριβώς πριν ένα χρόνο που ξεκινήσουμε το πρώτο άρθρο τούτου του ηλεκτρονικού λευκώματος με τα εξής: “Το Οινόραμα 2017 αποτελεί την πρώτη μεγάλη μου έκθεση για τον Κρασί και τα Αποστάγματα και για να την απολαύσω η προετοιμασία με τους φίλους κράτησε 15 μέρες, στις οποίες ανταλλάξαμε ατελείωτες λίστες με κρασιά προς δοκιμή, δημιουργήσαμε σημειώσεις και φυλλομετρήσαμε παλιά περιοδικά.”

Κάπως έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε (ετοιμαστείτε για άπειρα κλισέ) ένα μαγικό ταξίδι στην μπλογκόσφαιρα, στο κρασί και στη γαστριμαγεία. Και βέβαια όχι μόνο σε αυτά. Γράψαμε και για ωραία μέρη, γράψαμε για ωραία βιβλία και περιοδικά, γράψαμε και για (αναπάντεχα) ωραίους συνδυασμούς φαγητού με κρασί…. γράψαμε γράψαμε γράψαμε.

Κάπως έτσι λοιπόν, πέφτει στα χέρια μου (και στου ώμους μου) η ευθύνη να ξεκινήσω το  επετειακό άρθρο για το Οινόραμα. Αλλά οι εδώ εντυπώσεις είναι όλων των συντελεστών του μπλόγκ (γιατί όπως θα καταλάβατε δοκίμαζε ο καθένας στα κλεφτά χώρια απ’ τους άλλους, σ’ αυτόν τον διήμερο μαραθώνιο γευσιγνωσίας!).

Εν αντιθέσει με πέρυσι, όπου οι οιωνοί για εμένα ήταν καλοί (βλ. έβρεχε με το τουλούμι), φέτος οι οιωνοί δεν ήταν τόσο καλοί αφού ο ήλιος ήταν λαμπερός, ο καιρός κάτι παραπάνω από αίθριος και η θερμοκρασία μεγαλύτερη από 20 βαθμούς. Μπερδευτήκατε; Βροχή έξω = λιγότερος κόσμος στην Έκθεση = περισσότερη άνεση για γευσιγνωσία! Έτσι λοιπόν, βάλαμε τα κοντομάνικά μας, τσαντούλα με απαραίτητο νερό και σνακ, βολικά παπούτσια και ξεκινήσαμε. Φέτος βέβαια όλα αυτά χωρίς σημειώσεις, αναλογιζόμενοι το περσινό φιάσκο, όπου πέρα από τα Ασύρτικα της Σαντορίνης το μισό της πρώτης μέρας (και αυτό με αμφιβολία), τίποτα άλλο δεν πήγε όπως το σχεδιάσαμε.

Πρώτη εντύπωση; Πρώτη αλλαγή; Η μεταφορά του χώρου εγγραφών στον εξωτερικό χώρο του Ζαππείου (μαζί με την γκαρνταρόμπα). Πολύ καλή ιδέα, αλλά και πάλι δεν ήταν αρκετό, καθώς τεράστιες ουρές είχαν δημιουργηθεί και πάλι (ακόμα κι αν είχες κάνει προεγγραφή), άσε που λόγο της ζέστης έβγαζες την μπέμπελη!

Ευχάριστη προσθήκη οι καφέδες από το Underdog στην είσοδο του Ζαππείου, που αποτελούσαν μια πολύ ευχάριστη νότα, όταν ήθελες να κάνεις το διάλειμμά σου.

Περνώντας στα αμιγώς οινικά, περισσότεροι από 250 παραγωγοί και εισαγωγείς από την Ελλάδα βρέθηκαν στην έκθεση και μας παρουσίασαν τα κρασιά τους.

Ξεκινώντας από τα λευκά, σε 2 όμορφες μίνι κάθετες δοκιμές γευτήκαμε Σαββατιανά από τους Αμπελώνες Μάρκου. Πρώτα το “Σαββατιανό” 2017, 2016 και 2015 . Από τα αρώματα πεπονιού (του κλασικού ελληνικού εξωτικού φρούτου – όπως είναι και ο Βασίλης Μάρκου) καταλήξαμε στα πιο μελένια και ανθικά εξελιγμένα αρώματα του 2015. Επίσης δοκιμάσαμε τους “Κλέφτες”, την οινοποίηση του Σαββατιανού χωρίς θειώδη, από το 2017, 2015 και το “μακρινό” 2009. Μας εντυπωσίασαν τα αρώματά του και η πολύ γρήγορη εξέλιξή του. Αναμενόμενη άλλωστε, αφού το οξυγόνο κάνει γρήγορα τη δουλειά του. Ειδικά το 2009 ήταν δεόντως “σερρυ”-ζων, αφού τα αρώματα ξηρών καρπών και γλυκές φλούδες εσπεριδοειδών ήταν εκεί…

Συνεχίζοντας στον αττικό αμπελώνα, περάσαμε και από το Κτήμα Παπαγιαννάκου, όπου και εκεί κάναμε μια μικρή κάθετη διαδρομή στο “Σαββατιανό” τους. Το 2017 εξαιρετικό, με πολύ όμορφη λεμονάτη μύτη και αντίστοιχο στόμα, να βρίσκεται εκεί που μας έχουν συνηθίσει. Περνώντας στο 2012, τα αρώματα μεταμορφώνονται σε χαμομήλια και κηρήθρες ενώ στο τέλος το 2008 δείχνει την πραγματική δύναμή του. Βάζοντας μια γουλιά στο στόμα σου νιώθεις ότι μασάς φουντούκια ενώ η οξύτητα κρατάει το κρασί ιδιαιτέρως ζωντανό. Αυτό όμως που προσωπικά με τρέλανε ήταν το Ασύρτικο του Κτήματος, ένα δυνατό κρασί με αρκετή ορυκτότητα και την οξύτητα να βρίσκεται εκεί που πρέπει για να μας δώσει ένα εξαιρετικό δείγμα της ποικιλίας εκτός της Σαντορίνης.

Η οινική μας διαδρομή πέρασε πια στην Πελοπόννησο και πιο συγκεκριμένα στην Κορινθία. Εκεί ο Γιάννης Παπαργυρίου, στον Λαλιώτη, φτιάχνει εξαιρετικά κρασιά. Εμείς δοκιμάσαμε το “Papargyriou Blanc” από το 2017 και από το 2012. Το κρασί είναι ένα blend από Ασύρτικο και Μοσχούδι, με το πρώτο να δίνει ωραίο σώμα και κοφτερή οξύτητα ενώ το δεύτερο να γεμίζει την μύτη με όμορφα αρώματα από λουκούμια και τριαντάφυλλο. Σε ότι αφορά το κρασί του 2012, 5,5 χρόνια αργότερα από το έτος παραγωγής και το κρασί ακόμα είναι ολοζώντανο, με ωραία οξύτητα και εξελιγμένη μύτη γεμάτη χαμομίλια και γλυκά φρούτα.

Και κάπου εκεί το ταξίδι μας μεταφέρεται στο Αιγαίο και συγκεκριμένα στη Σαντορίνη. Όλοι οι παραγωγοί εκεί, κι εμείς ξεκινήσαμε από τον πολύ-αγαπημένο μας Γιώργο Γαβαλά. Στο περίπτερο η νέα γενιά του οινοποιείου μας σέρβιρε όλες τις ετικέτες. “Κατσανό”, “Σαντορίνη” (ναι, αυτή με την μπλε φιάλη), “Σαντορίνη wild ferment” και “Νυχτέρι”. Εντυπωσιακά κρασιά και τα τέσσερα και στην ποιότητα που τα έχουμε συνηθίσει.

Συνεχίζουμε, με το Οινοποιείο Χατζηδάκη, όπου η οικογένεια του αείμνηστου Χαρίδημου συνεχίζει την παράδοση που ξεκίνησε ο ίδιος. Δοκιμάσαμε όλες τις διαθέσιμες ετικέτες αλλά οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι τις καρδιές μας έκλεψε η “Σκυτάλη”. Ο Χαρίδημος, από τον τρύγο του 2016 είχε αφήσει μια δεξαμενή με τις οινολάσπες της, την οποία δεν είχε προλάβει να εμφιαλώσει μέχρι τον θάνατό του. Έτσι, 12 μήνες μετά, εμφιαλώθηκε η ποσότητα με την πανέμορφη ζωγραφιά που σχεδίασε η κόρη του! Εντυπωσιακά λουλουδάτα αρώματα στην μύτη και έντονη τραγανή οξύτητα στο στόμα, από ένα πολύ μεστό κρασί, που μας δείχνει τις δυνατότητες της ποικιλίας.

Τέλος, σε ότι αφορά την Σαντορίνη, περάσαμε για την καθιερωμένη μας βόλτα από το stand του Κτήματος Σιγάλα, όπου δοκιμάσαμε από τα “7 χωριά” (οινοποιήσεις της κλασικής Σαντορίνης του οινοποιείου, ξεχωριστά για 7 αμπελοτόπια από 7 χωριά του νησιού – διαβάστε περισσότερα εδώ) το Βουρβούλο και το Ακρωτήρι, τον “Καβαλιέρο” και το “Νυχτέρι”. Εξαιρετικά κρασιά από τον Πάρι Σιγάλα: απλά αφήστε το γευστικό βάθος του Καβαλιέρου (από το ομώνυμο αμπελοτόπι) να κατακλείσει το στόμα σας. Αντίστοιχα, δεν έχουμε πολλά να πούμε για το Νυχτέρι: οξύτητα από το Ασύρτικο και οξειδωτικές νότες που μαγεύουν.

Λίγο πιο πάνω (!) από την Σαντορίνη, και πιο συγκεκριμένα στην Τήνο, ξεπηδούν διάφορα μικρά οινοποιεία. Εκεί θα βρείτε και το οινοποιείο Βαπτιστής. Δοκιμάσαμε το λευκό κρασί τους “Vaptistis Ασύρτικο – Μονεμβασιά”: διαθέσιμα το 2016 και 2017 σε μια μίνι κάθετη. Ωραία δομή, καλή οξύτητα (Ασύρτικο γαρ) αλλά και μια μύτη απόλαυση – ανθικά στοιχεία και έντονο φρούτο. Πηγαίνοντας δε πίσω στο 2016 η πολυπλοκότητα ήταν φανερή, το κρασί ωριμάζει πολύ όμορφα και -το κυριότερο – έχει ακόμα χρόνο μπροστά του.

Προχωρώντας στο Αιγαίο, περνάμε από του Λειψούς. Εκεί, στο μικρό ακριτικό νησί, ανάμεσα στην Πάτμο και στην Λέρο, η Οινοποιητική Λειψών κάνει πολύ καλή δουλειά. Και φέτος στην αίθουσα με τις οινικές αποκαλύψεις, δοκιμάσαμε και τα 5 διαφορετικά κρασιά τους. Αλλά μην βιάζεστε, πρώτα ξεκινάμε με τα λευκά. “Ανεμόμυλος” ένα μπλαν ντε νουάρ (λευκό από μαύρα σταφύλια ντε) από Φωκιανό, τυπική ερυθρή ποικιλία στα νησιά του αιγαίου. Πολύ ωραία ανθική μύτη και τραγανή οξύτητα στο στόμα, σε ένα ολοκληρωμένο και δροσερό κρασί. Ωραίο και το “Αλώνι” σοδειάς 2017, ένα μπλέντ από Ασύρτικο και Αθήρι – δροσερό, με καλό στόμα και ισορροπημένη οξύτητα. Ένα ευχάριστο κρασί που δείχνει την δυναμική του Οινοποιείου. Χρόνο με το χρόνο η βελτίωση είναι θεαματική και ανυπομονούμε να δούμε τις δυνατότητες του στο μέλλον.

Και περνάμε πια στο μεγαλύτερο νησί του Αιγαίου, την Κρήτη. Δυστυχώς δεν προλάβαμε να δοκιμάσου  με όσα θέλαμε (νομίζω το έχετε καταλάβει αυτό), προλάβαμε όμως να δοκιμάσουμε την σειρά 3,14 από το οινοποείο Πατεριανάκη, μια σειρά από λευκά, ροζέ και κόκκινα φυσικά κρασιά. Το λευκό του οινοποιείου είναι από Βιδιανό, με οξειδωτική μύτη, θολό στην όψη και ωραία επίγευση. Ένα κρασί που σίγουρα έχει τα ελλατώματα ενός φυσικού κρασιού το οποίο όμως σου αφήνει πολύ όμορφες εντυπώσεις.

Και κάπου εδώ ολοκληρώνουμε τον ελληνικό Αμπελώνα. Η έκπληξη της έκθεσης ήταν η παρουσία του μεγάλου Ερνστ Λούσεν στο σταντ του Σάκη Παπαδόπουλου, του επίσημου εισαγωγέα των κρασιών του οινοποιού. Ένα πολύ απλός άνθρωπος, φωτογραφήθηκε με όλους, μίλησε με όλους, ενώ δεν δίστασε να μας παρουσιάσει μέσα από περιεκτικούς χάρτες & αντιπροσωπευτικές φωτογραφίες που είχε φέρει μαζί του, ένα ένα τα αμπελοτόπια από τα οποία προέρχονται τα κρασιά του. Σε αυτό βοήθησαν βέβαια και ο τα δείγματα πετρωμάτων από τα αμπελοτόπια τις οποίες είχε μαζί του ο Σάκης.

Και τί να πεις για τα κρασιά του Herr Ernst; Δεν υπάρχουν και πολλά λόγια. Τα δοκιμάσαμε όλα. Εξαιρετικού επιπέδου όλα (πώς θα μπορούσε άλλωστε;), εμείς εντυπωσιαστήκαμε από το απλό Riesling (από συνεργαζόμενους παραγωγούς) όπου δεν θα πιστεύετε την τιμή του. Και βέβαια από το τεράστιο  “Urziger Würzgarten” (ο κήπος με τα μπαχαρικά του Ούρτζιγκ): ένα γεμάτο κρασί, με πολύ πετρόλ στη μύτη και ιδιαίτερη μπαχαρένια αίσθηση. Απλά μαγικό. Όντας βέβαια και μεγάλος οπαδός των υπολειμματικών σακχάρων, εντυπωσιάστηκα από το “Kabinett”. Ορυκτότητα, οξύτητα και γλύκα από τα σάκχαρα σε ένα στρογγυλό γεμάτο κρασί.

Και κάπου εδώ πρέπει να σταματήσω να μιλάω για τον Dr. Loosen, γιατί θα συνεχίσω να γράφω και να γράφω και να γράφω…

Βέβαια, δεν ήταν μόνο ο Herr Ernst η μοναδική έκπληξη/αποκάλυψη της έκθεσης. Κάπου στο μπλε τμήμα της έκθεσης, εκεί που σχεδόν δεν το έπαιρνε καν το μάτι σου, ένα σταντ με 4 μικρούς παραγωγούς από την Καμπανία της Γαλλίας, οι οποίοι μάλιστα δεν εξάγουν τα κρασιά τους στην Ελλάδα. Ο Pehu Simonet με την μοναδική Face Nord Brut Milesime του 2008: μπλέντ από 50% Πινό Νουάρ και 50% Σαρντονέ. Ωραίος αφρισμός, έντονες νότες ψημένου ψωμιού και μπριός και μακρά επίγευση. Ωραία και η γκάμα του Demiere – πολύπλοκες, τυπικές, με γαργαλιστικό αφρισμό. Αλλά πραγματικά ακόμα παραμιλάμε με την “Solera 23 NV Champagne”: από 100% pinot meunier, ένα διαμαντάκι στο ποτήρι – ωραία πυρηνόκαρπα φρούτα στο προσκήνιο, με τις νότες φρυγανισμένου ψωμιού να κάνουν αίσθηση στο παρασκήνιο. Πολύπλοκη, δυνατή, στιβαρή, μοναδική! Ιδιαίτερος ο χαρακτήρας των 2 μόλις ετικετών της πρώην μπαλαρίνας Aurore Casanova: μία πιο σοβαρή, στιβαρή με έντονο χαρακτήρα ζύμης και μια πιο παιχνιδιάρα, φρουτώδης. Ντελικάτες και οι 2 όπως και η παραγωγός τους. Τέλος πολύ καλές εντυπώσεις μας άφησαν και οι σαμπάνιες του συμπαθέστατου και μονίμως χαμογελαστού Eric Taillet – με κυρίαρχη ποικιλία το Pinot Meunier (είτε σε μονοποικιλιακές εκδοχές είτε σε μπλέντ).

Καλά ως εδώ; Ναι, αλλά γιατί μόνο λευκά κρασιά παρακαλώ; Γιατί αγαπητέ αναγνώστα θα πρέπει να κάνεις υπομονή για το Β’ μέρος με τα κόκκινα και ροζέ! Τί να κάνουμε, έχουμε τόσες αδυναμίες και αγάπες που δεν χωράνε σε λίγες αράδες…