Αν δεν σας έφτασε το πρώτο αφιέρωμα («Οινόραμα 2018: Ωδή στο λευκό»), μάθετε ότι ούτε εμάς μας έφτασε… Πάμε λοιπόν με την εικ-ο(ι)νική περιήγηση μας ανά την…κόκκινη Ελλάδα.

Ξεκινώντας από την Βόρεια Ελλάδα, πρώτη στάση στο Κτήμα Κίκονες, όπου δοκιμάσαμε τα “Λημνιό Κίκοκες 2016” και “Syrah Κίκονες 2012”. Εντυπωσιακά και τα 2 κρασιά του οινοποιείου της Κομοτηνής, με το Syrah να μας κερδίζει με τον ιδιαίτερα μπαχαρένιο χαρακτήρα του.

Συνεχίζοντας νοτιότερα στην Νάουσα και πιο συγκεκριμένα στις “Οινικές Αποκαλύψεις” της Έκθεσης (πορτοκαλί τομέας) στον μικρό χώρο που ανακαλύπτεις διαμάντα. Πρώτη στάση Κτήμα Αργατία από το Ροδοχώρι, το Κτήμα της κας Χαρούλας Σπυνθηροπούλου, μιας τεράστιας μορφής στο Ξινόμαυρο. Εντυπωσιαστήκαμε από τη “Νάουσα” του 2013 και το “Ξινόμαυρο” του 2009. Μαύρα φρούτα και πολύπλοκος χαρακτήρας και εντυπωσιακές δυνατότητες παλαίωσης, χαρακτηρίζουν και τα 2. Περνάμε στο Κτήμα Κελεσίδη. Οι ιδιόκτητοι αμπελώνες στο Γιαννακοχώρι, δίνουν εξαιρετικό καρπό για τα πολύ όμορφα κρασιά του Κτήματος. Ήμασταν τυχεροί και μπορέσαμε να κάνουμε μια μίνι κάθετη στις χρονιές 2006, 2007 και 2009. Ρουστίκ χαρακτήρας, δαμασμένες ταννίνες θα είναι ένας πολύ καλός συνδυασμός για ένα BBQ.

Κτήμα Μελιτζανή, ιδιαίτερα αγαπημένο για εμάς (αν μας ακολουθείτε, μάλλον θα το έχετε καταλάβει). Τους ιδιόκτητους αμπελώνες στη Θέση Γάστρα διαχειρίζεται ο Στέλιος Γιαμαλίδης ενώ το κρασί του δεν περνάει ποτέ από βαρέλι. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ένα γεμάτο κρασί, με πλούσιο μαύρο φρούτο, κοφτερές οξύτητες και επιθετικές τανίνες. Μην θορυβείστε από αυτό. Δοκιμάστε το πρώτα και θα καταλάβετε. Και να του δώσετε χρόνο, θα σας το ανταποδώσει. Δοκιμάστε την “Κάβα Μελιτζανή 2000” του Κτήματος και θα δείτε πόσο όμορφα έχει παλαιώσει το κρασί.

Αυτήν την φορά αισθανθήκαμε ιδιαίτερη τιμή καθώς ο Στέλιος άνοιξε για εμάς μια “Νάουσα” του 1996. Εντυπωσιακά εξελιγμένο κρασί, με πλούτο από ξηρούς καρπούς στη μύτη αλλά το στόμα λίγο πιο αδύναμο. Ένα κρασί που αν το καταναλώσεις άμεσα καταλαβαίνεις γιατί γίνεται τόσος ντόρος για το Ξινόμαυρο.

Συνεχίζουμε να κινούμαστε νοτιότερα και κάνουμε στάση στην Στερεά Ελλάδα όπου δοκιμάσαμε το πολυαγαπημένο μας “Μούχταρο” από το Κτήμα Μουσών, το οποίο δεν σταματάει να μας εντυπωσιάζει. Πολύ ωραίο και το “Cabernet Sauvignon” του Κτήματος, με τα αρώματα της πιπεριάς να εντυπωσιάζουν στη μύτη. Περνάμε στο νησί της Εύβοιας, στη Γιάλτρα πιο συγκεκριμένα, όπου βρίσκεται το Οινοποιείο Βρυνιώτης, όπου με τα “Βρυδυανό Άγριες Ζύμες” και “Syrah Άγριες Ζύμες” κάνει εντυπωσιακή δουλειά. Και αν δεν μας πιστεύετε, δεν έχετε παρά να δοκιμάσετε ακόμα-ακόμα τη βασική σειρά του οινοποιείου, τα “Μέθεα Λευκό” και “Μέθεα Ερυθρό”, για να καταλάβετε πόσο ψηλά βρίσκεται ο πήχης.

Κατεβαίνοντας ακόμα νοτιότερα στην ηπειρωτική Ελλάδα, πέρασμα από τη Νεμέα (που αλήθεια είναι ότι στην φετινή έκθεση δεν την τιμήσαμε ιδιαίτερα) και το Κτήμα Γκόφα, όπου με το εντυπωσιακό “Vasilio”, μας δίνει την τυπική έκφραση του Αγιωργήτικου με πλούσιο φρούτο και στιβαρή δομή.

Πέρασμα στον αεικίνητο Γιάννη Παπαργυρίου, από τον Λαλιώτη Κορινθίας. Δοκιμάσαμε το εντυπωσιακό “Le Roi des Montagnes Cuvee”, από 3λιτρη (!) φιάλη, ενώ «κάτω από τον πάγκο» δοκιμάσαμε και το “Μαυρόστυφο” (εμφιαλωμένη απ’ ευθείας από το βαρέλι) το οποίο με το πυκνό μαύρο φρούτο και την εντυπωσιακή δομή στο στόμα, υπόσχεται να είναι ίσως το νέο αστέρι της ελληνικής οινικής σκηνής.

Αφήνωντας την ηπειρωτική για την νησιωτική Ελλάδα, πρώτη στάση στην Κεφαλονιά και στο Κτήμα Χαριτάτου όπου δοκιμάσαμε το “Ροζέ” από Μαυροδάφνη. Φρουτένια μύτη και δροσιστική οξύτητα υπόσχονται να σας κρατήσουν συντροφιά στις ζεστές ημέρες του καλοκαιριού.

Συνεχίζουμε με Κυκλάδες με στάση στην Πάρο. Εκεί, το Κτήμα Μωραΐτη δείχνει ότι δεν είναι μόνο η Σαντορίνη που έχει οινική παράδοση. Δοκιμάσαμε το “Πάρος Reserve 2014”, ένα μπλέντ από Μανδηλαριά και Μονεμβασιά το οποίο ξεχωρίσαμε για το βάθος και την δομή του. Επιπλέον “Malvasia Πάρος” 4 ετών και “Άμμα 2011” δείχνουν ότι δεν είναι μόνο το Vinsanto το γλυκό κρασί των Κυκλάδων. Και τα δύο ιδιαίτερα πολύπλοκα, με το πρώτο να προέρχεται αποκλειστικά από λευκά σταφύλια της ποικιλίας Μονεμβασιά, ενώ το δεύτερο από Αηδάνι Μαύρο και Μανδηλαριά.

Φουντάρισμα άγκυρας στην Σαντορίνη για τα εντυπωσιακά “Μαυροτράγανα” του Σιγάλα, του Γαβαλά και της SantoWines. Ιδιαίτερα και τα τρία με αυτό του Γαβαλά (σοδειάς 2015) να αποτελεί το κορυφαίο του νησιού, κατά την ταπεινή μας άποψη: ισορροπημένο, με νότες σοκολάτας & μπαχαρικών στη μύτη, ωραίο οξύτητα αλλά τιθασευμένες τανίνες που επιτρέπουν την άμεση κατανάλωση – καλύτερα πάρτε 2 φιάλες, την δεύτερη ξεχάστε την για 8 με 10 χρόνια σε καμιά ανήλιαγη γωνίτσα και τα ξαναλέμε. Σε απόσταση αναπνονής του Σιγάλα, το οποίο όμως ήταν αρκετά πιο άγριο (2016 γαρ): πολύπλοκη μύτη αλλά το στόμα δαγκώνει. Θέλει το χρόνο του. Η μεγάλη έκπληξη ήταν του Συνεταιρισμού (που φαίνεται να πάτησε γκάζι φέτος) το “Μαυροτράγανο”: έντονο μπαχάρι στη μύτη, μαρμελάδα μαύρων φρούτων και στόμα στρογγυλό, με καλή συμπύκνωση και ωραία επίγευση (αν και του ΄16 κι αυτό).  Από τα γλυκά κρασιά, η καρδιά μας ανήκει στο “Vinsanto” του Γαβαλά, ενώ ο “Απηλιώτης” του Σιγάλα δεν θα σταματήσει να μας εντυπωσιάζει. Υπενθυμίζουμε: η τεχνική του βινσάντο αλλά με ερυθρά σταφύλια, δίνει ένα μοναδικό, σκούρο νέκταρ, με εξαιρετική συμπύκνωση, μαύρα φρούτα στην μύτη και στο στόμα και νότες πικρής σοκολάτας, με εξίσου καλή οξύτητα να ισορροπεί την γλύκα. Βάλτε ένα στο ψυγείο σας και δοκιμάστε το με γλυκά με σοκολάτα και ειδικά με καμιά μπλακ φόρεστ!

Τελευταίο λιμάνι οι Λειψοί. “Γερόμαυρο 2016”, μπλέντ από Συρά και Μανδηλαριά, και “Αποσπερίτης 2013”, γλυκό κρασί από Φωκιανό, θα σας αποδείξουν ότι κάτι καλό γίνεται στο μικρό νησί των Δωδεκανήσων με απίστευτες προοπτικές.

Όπως όμως έχουμε ήδη σημειώσει η φετινή διοργάνωση χαρακτηρίστηκε από την μεγάλη παρουσία ξένων οινοποιών και κρασιών. Και όταν μιλάμε για κόκκινα καταλαβαίνετε τί εννοούμε. Φοβούμενοι τον… ωκεανό, αρκεστήκαμε σε λίγα και καλά. Από το στάντ της Oenotrip ξεχωρίσαμε το μοναδικής συμπύκνωσης “Tradition 2014” του Leon Barral από το Faugeres: ένα βιοδυναμικής καλλιέργειας μπλέντ από Σιρά, Μουρβέρντε, Καρινιάν, Γκρενάς και Σενσό. Παλιά κλίματα, 50 έως 70 ετών δίνουν ένα στιβαρό, ολοκληρωμένο κρασί. Από το στάντ της Vinalia τα στυλό μας πήραν φωτιά με το “Classic Series Malbec” σοδειάς 2015 του Montes: από την κοιλάδα Colchagua της Χιλής ένα κρασί έντονης συμπύκνωσης, με δέρμα και νότες αίματος στην μύτη και ένα στόμα ποίημα. Πολύ καλά και τα “Montes Alpha Carmenere 2015” (με την πιπεριά να παραπέμπει σε καμπερνέ!) και το “Canernet Sauvignon 2014”: νεοκοσμίτικα, στιβαρά, με δυνατό αλκοόλ και σώμα. Και φυσικά το ντελικάτο “Villa Wolf” του 2015, ένα πινό νουάρ από το Pfalz της Γερμανίας, του σούπερ στάρ οινοποιού Ernst Loosen που δοκιμάσαμε στο περίπτερο του Σάκη Παπαδόπουλου – ομολογουμένως μετά δυσκολίας έφτασε στο ποτήρι μας (αφού τα λευκά του Riesling είναι ξελογιάστρες και δύσκολα σου αφήνουν περιθώρια για άλλες επιλογές) αλλά άξιζε και με το παραπάνω – γήινες νότες και ντελικάτο σώμα.

Κάπου εδώ όμως θα σας αφήσουμε. Το “Οινόραμα” είναι θεσμός και δεν την βγάζει έτσι εύκολα ο οινόφιλος – πιθανόν να επανέλθουμε μ’ ένα τρίτο και τελευταίο μέρος (με τα ροζέ, αφρώδη και τα… “ανένταχτα”) αλλά μέχρι τότε σας αφήνουμε με έντονες τανίνες στο στόμα!

Υ.Γ. Ανατρέχοντας στον επίσημο οδηγό της έκθεσης και στις σημειώσεις μας συνειδητοποιήσαμε ότι υπήρχαν πολλά κρασιά που θα θέλαμε να δοκιμάσουμε, αλλά δεν είχαμε τον χρόνο (αφήστε που και 5 μέρες να είχαμε δεν ξέρουμε αν θα τα προλαβαίναμε όλα!) καθώς επίσης και ότι δεν κατάφεραν να μπουν και όλα τα κρασιά που δοκιμάσαμε στον οδηγό αυτό, γιατί πραγματικά το κείμενό μας θα έφτανε σε μήκος αρκετών σελίδων.