Αυτό το ερώτημα κλήθηκαν να απαντήσουν οι συμμετέχοντες στο σεμινάριο που οργάνωσε ο γνωστός οινογράφος Σίμος Γεωργόπουλος, παρέα με τις WineLovers, την Πόπη Wallick και την Ελένη Μπλούχου.

Όπως μπορείτε να φανταστείτε το Yamani ήταν και αυτό εκεί, για να δοκιμάσει τα επιλεγμένα κρασιά. Όσο για την προτίμησή μας, θα την μάθετε στο τέλος (ελπίζω να μην σκρολάρετε απευθείας εκεί αλλά να διαβάσετε τα της γευσιγνωσίας πρώτα!).

Η διάρθρωση της βραδιάς ήταν 4 μίνι κάθετες δοκιμές από εμβληματικά κρασιά της Βορείου Ελλάδας, είτε σε μονοποικιλιακά Ξινόμαυρα ή σε Μπλέντ. Πιο συγκεκριμένα, είχαμε:

• Γουμένισσα Τάτση: 2013, 2007, 2001 (Μπλέντ: Ξινόμαυρο, Νεγκόσκα)
• Μαρκοβίτης Ξινόμαυρο: 2013, 1999, 1997
• Μπουτάρη Grand Reserve: 2012, 2007, 2000
• Τσάνταλη Ραψάνη Επιλεγμένος: 2013, 2005, 1999 (Μπλέντ: Ξινόμαυρο, Κρασάτο, Σταυρωτό)

Όλα τα κρασιά της δοκιμής ήταν άψογα και η παραπάνω επιλογή απέδειξε περίτρανα το δυναμικό παλαίωσης του σταφυλιού.

Ξεκινώντας με το πρώτο κρασί, το 2013 μας φάνηκε νεαρό και ιδιαίτερα επιθετικό με την επίγευση να μας αφήνει μια πικράδα, η οποία είμαστε βέβαιοι ότι με την παραμονή στην φιάλη θα μαλακώσει το κρασί και θα το φέρει εκεί που πρέπει να είναι. Σε ό,τι αφορά το κρασί του 2007 νομίζουμε ότι ήταν στην ιδανική του κατάσταση: να το πιεις εκείνη τη στιγμή και, ίσως, θα μπορούσε να παραμείνει 1 χρόνο ακόμα στη φιάλη. Τέλος η φιάλη του 2001: βρήκαμε το κρασί κάπως πλαδαρό και ίσως να έχει περάσει κάπως την καλύτερη φάση του.

Συνεχίζοντας με τη δεύτερη μίνι κάθετη δοκιμή, ο Μάρκος Μαρκοβίτης έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα κρασί που ακροβατεί ανάμεσα στη σύγχρονη αντίληψη για το Ξινόμαυρο και στην πιο ρουστίκ έκφραση. Το 2013 πρόκειται για μια εξαιρετική χρονιά σε εξαιρετική τιμή, έτοιμο για άμεση κατανάλωση, αλλά γιατί όχι και να “ξεχάσεις” μερικές φιάλες στο υπόγειο. Σε ό,τι αφορά το 1999 και το 1997, η πρώτη χρονιά ήταν εντυπωσιακή, για ένα κρασί 19 χρονών, ενώ το 1997, ενώ ήταν πολύ καλή, έδειχνε αδύναμη μπροστά στο αδερφάκι τού του 1999.

Δοκιμή Νο. 3. Grand Reserve Μπουτάρη. Εμβληματικό κρασί από εμβληματικό παραγωγό. Επιλογή σταφυλιών για να γίνει το κρασί αυτό, σε σχέση με τη απλή Νάουσα Μπουτάρη. 2012: Κρασί φαγητού, με μια επιθετικότητα μόλις μπει στο στόμα, όμορφες ταννίνες όμως. 2007: Κλειστή μύτη, η οποία όσο έμενε στο ποτήρι άνοιγε. Καλή οξύτητα και βελούδινες ταννίνες. Σε πολύ καλή κατάσταση να το πιεις και τώρα, επιδέχεται και μια μικρή παλαίωση όμως. 2000: Εντυπωσιακά γήινα χαρακτηριστικά στο στόμα και με πολύ μαρμελάδα και ελιά στη μύτη. Ένα κρασί που άντεξε 18 ολόκληρα χρόνια.

Κλείνουμε με την τέταρτη κάθετη δοκιμή: Εντυπωσιακά στιβαρά κρασιά και τα 3. Από τον καπνό το 2013, περάσαμε στις μέντες και τους ευκάληπτους για το 2005 για να κλείσουμε με πολλά βαλσαμικά στοιχεία το 1999. Στόμα εντυπωσιακό ακόμα και το 1999. Υποδειγματικό παράδειγμα της εξέλιξης ενός Ξινόμαυρου.

Και τώρα, όπως υποσχεθήκαμε, οι προτίμησείς μας:

• Μαρκόβίτης 2013: Ένα πολύ όμορφα δομημένο κρασί έτοιμο να το πιεις τώρα. Με καλές δυνατότητες παλαίωσης.
• Τσάνταλη Ραψάνη 2007: Εντυπωσιαστήκαμε από το κρασί κυρίως γιατί δεν είχε τύχει να το ξαναδοκιμάσουμε στο παρελθόν. Επίσης πολύ όμορφη μύτη και στόμα. Όχι τυπική έκφραση ενός ξινόμαυρου, αλλά σίγουρα ένα πολύ καλό κρασί.
• Μαρκοβίτης 1999 (“Chateau Pegasus 1999” η τότε ονομασία): Έχοντας μια αδυναμία στα παλαιωμένα Ξινόμαυρα, δεν θα μπορούσε να λείπει αυτό το κρασί από τη λίστα μου. Ρουστίκ και δυνατό ακόμα και μετά από 19 χρόνια.

Εξαιρετική διοργάνωση και πολύ καλός παρουσιαστής ο Σίμος. Αναμένουμε και για τα επόμενα.