O βραβευμένος Θοδωρής Παπανικολάου, με εντυπωσιακή προϋπηρεσία στο «Σελήνη» της Σαντορίνης δημιουργεί εμπνευσμένη ιταλική κουζίνα της Τοσκάνης στο νέο εστιατόριο των Βορείων Προαστίων, ακούγαμε εδώ και πολύ καιρό και η ανυπομονησία μας να τον γευτούμε και σε αυτό το νέο εγχείρημα όλο και μεγάλωνε.

Μέχρι που ήρθε η στιγμή, ένα κρύο, χειμωνιάτικο βράδυ να δειπνήσουμε επιτέλους στο πολυ-προβεβλημένο Parla!

Tο γοητευτικό νεοκλασικό του 19ου αιώνα (εξοχικό περίπτερο άλλοτε της βασιλικής οικογένειας) που παλιότερα στέγαζε το «Γεύσεις με Ονομασία Προέλευσης» αποτελεί από μόνο του ένα εξαιρετικό σκηνικό για την γαστρονομική παράσταση που πρόκειται να παιχτεί.

Ο κατάλογος αν και μικρός, αυτό συγκαταλέγεται μόνο στα συν του εστιατορίου, με 5- 6 επιλογές από antipasti, pasta/risotto και κυρίως αντίστοιχα κάλυπτε επαρκέστατα όλη την γκάμα των γεύσεων που περιμένεις να βρεις σε ένα ιταλικό εστιατόριο.

Το καλοσώρισμα του chef, μια μικροσκοπική μπουκιά ενός διαφορετικού pizzetti, με τη συγκλονιστική comfort νοστιμιά του προσφιλούς μας εδέσματος έκανε πράγματι μια πολύ καλή εισαγωγή που συμπληρώθηκε ιδανικά από τα εξαιρετικά χειροποίητα ψωμιά (focaccia, pan brioche, farro, grissini).

Στα antipasti ξεχωρίζουν το gamberi Livornese (φανταστείτε μια μικρή «πίτσα» με την τραγανή, λεπτή ζύμη της φτιαγμένη από ρεβίθια που έχουν υποστεί ζύμωση και από πάνω ζουμερές, μικρές γαρίδες μαζί με ντομάτα, σάλτσα βασιλικού, «τσιπς» από δέρμα γαρίδας και lime) και η αρτιστίκ και ντελικάτη αντιστροφή του vitello tonnato σε παλαμίδα bonito vitellato (όπου μια βελούδινη, τρουφάτη μαγιο­νέζα έρχεται να κάνει έναι ενδιαφέρον παιχνίδισμα ανάμεσα στην φινετσάτη σάρκα της ωμής παλαμίδας και τον κρεάτινο χαρακτήρα του ζελέ από κονσομέ μοσχαριού).

Τα ανιολότι που δοκιμάσαμε (εξαιρετικά μαντιλάκια homemade, εννοείται, ζύμης γεμισμένα με μια υπερντελικάτη κρέμα πατάτας) ήταν συνδυασμένα υπέροχα με γευστικότατο μπαρμπούνι, κομματάκια ντομάτας κονφί κι ένα ζωμό με umami νοστιμάδα του ονείρου, καρότο και σαφράν!

Στα εξαιρετικά cannelloni Toscana τα χειροποίητα φρέσκα ζυμαρικά γεμίζονται με ένα βαθιά νόστιμο και μελωμένο ραγού από μοσχάρι και χοιρινό και συνοδεύονται από μια δαντελένια μπεσαμέλ με παρμεζάνα, to die for! Μην αντισταθείτε σε καμία περίπτωση στην προτροπή των σερβιτόρων να σας προσθέσουν λίγα γραμμάρια φρέσκιας τρούφας στο πιάτο (χρεώνεται έξτρα 6 euro/ γρ.)…. Η γεύση της είναι απλά απογειωτική!

Στο φινάλε το εξαιρετικό τιραμισού δεν μπόρεσε σε καμία περίπτωση να κλέψει τις εντυπώσεις από το συγκλονιστικό (σε γεύση και αισθητική) κανόλι, φτιαγμένο από ένα υπέρλεπτο, τραγανό «φιλμ» βατόμουρου, γεμισμένο με μια πλούσια κρέμα σοκολάτας και ένα ανεπανάληπτο παγωτό τρούφας από δίπλα να το στέλνει στα ουράνια!

Με τον Θοδωρή Παπανικολάου σε μεγάλα δημιουργικά κέφια η κουζίνα μας αποζημίωσε και με το παραπάνω σερβίροντάς μας τίποτα λιγότερο από αυτό που περιμέναμε : πιάτα βαθιάς νοστιμιάς σε μια άρτια απόδοση φινέτσας και αισθητικής!!

Η λίστα κρασιών ακολουθεί το τέμπο του μενού: σχετικά μικρή αλλά αρκούντως ικανοποιητική & πλήρς με μεγαλύτερο βάρος στα κόκκινα. Πρώτα απ’ όλα θετική εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι υπερέχουν τα ιταλικά κρασιά – σε αντίθεση με αρκετά “ιταλικά” εστιατόρια που πλασάρουν 4-5 ιταλικές επιλογές και μετά παίζουν μπάλα φουλ ελληνικά. Στ’ αρνητικά ότι αυτός ο πλουραλισμός δεν είναι διαθέσιμος σε ποτήρι παρά μόνο μια επιλογή σε λευκό, ροζέ & κόκκινο (για περισσότερα: Ελλάδα πάλι). Στα επιμέρους: 20 λευκές ετικέτες (εκ των οποίων 12 εξ’ Ιταλίας & οι υπόλοιπες εγχώριες). Φάουλ βεβαίως εδώ η μόλις μία επιλογή σε ποτήρι από Ιταλία: ένα Pinot Grigio του συνεταιρισμού Cantina Colli Euganei από το Βένετο. Σύν ένα Roya του Οινοποιείου Nopera από την Σάμο. Πέντε επιλογές σε ροζέ (3 ιταλικές, 1 & 1 σε ποτήρι). Εικοσι οκτώ επιλογές κόκκινου, 19 εκ των οποίων από Ιταλία – αντιπροσωπευτικές απ’ όλη την χώρα με τον Βορρά να υπερισχύει. Σε ποτήρι ένα Quotidiano Rosso (Sangiovese & Merlot) από την Τοσκάνη. Μεγάλη έκπλξηξη τα εφτά αφρώδη, εκ των οποίων 5 ιταλικά και μάλιστα τα τέσσερα διαθέσιμα σε ποτήρι παρακαλώ! (όχι όμως franciacorta). 8 επιλογές σε επιδόρπια και 5 σε αποστάγματα (όλα ποτήρι) αλλά η ζυγαριά εδώ υπέρ Ελλάδος (1 moscato bianco, 1 passito rosso, 1 limoncello και 2 γκράπες οι ιταλικές επιλογές, αν αναρωτιέστε). Οι τιμές φυσιολογικές για το ύφος του εστιατορίου.

Σε όλα τα υπόλοιπα όμως που συνιστούν μια ολοκληρωμένη εμπειρία fine dining (κοστολογημένη μάλιστα με αυτόν ακριβώς τον τρόπο) οι ενστάσεις μας ήταν πολλές και ποικίλες :

Το service ήταν διεκπαιρεωτικά ευγενικό, σαν καλοκουρδισμένα ρομπότ που εκτελούν μηχανικά τις εντολές που τους έχουν δοθεί, χωρίς να συμμετέχουν καθόλου σε όλο αυτό που διαδραματίζεται στον χώρο του εστιατορίου.

Η περιγραφή των πιάτων γινόταν με δισταγμό, παύσεις και λάθη ενώ υπήρχε μια γενικότερη σύγχηση και ένας εκνευρισμός στην ατμόσφαιρα και πολλές φορές η εξυπηρέτηση των πελατών φαινόταν να γίνεται κάπως σαν αγκαρεία και χατιρικά (ανέκφραστοι και αγέλαστοι σερβιτόροι που απλά προσγείωναν τα πιάτα στο τραπέζι). Το ξέρω ότι θα μου πείτε πως μπορεί να πέσαμε απλά σε μια κακή ημέρα, το σκέφτηκα και εγώ… Όμως αυτό δεν είναι που κάνει την διαφορά σε ένα εστιατόριο που θέλει να χαρακτηρίζεται fine dining; Ότι ανεξάρτητα από τις συνθήκες, τις αναποδιές και την διάθεση του κάθε εργαζόμενου σε αυτό η παράσταση θα πρέπει να παίζεται κάθε βράδυ με τον ίδιο, επαναλήψιμο και άρτιο τρόπο σαν αυτόν μιας καλοκουρδισμένης ορχήστρας;

Οι μερίδες ήταν πράγματι πολύ μικρές γιατί, όπως καταλάβαμε εκ των υστέρων, το μενού ακολουθεί την ιταλική λογική διάκρισης: antipasti, pasta και κρέας-ψάρι και αυτή τη λογική προτείνω και εγώ να ακολουθήσετε στην παραγγελία σας, αν δεν θέλετε να φύγετε με παράπονα, γκρίνιες και μια ακόρεστη πείνα να ταλαιπωρεί το στομάχι σας. Αντί όμως να μας ενημερώσει, ως όφειλε, σχετικά με αυτό το service έκρινε σκόπιμο να μας παροτρύνει απλα με έναν, δεν θα τον έλεγες ακριβώς διακριτικό, τρόπο να κάνουμε μια πιο πληθωρική παραγγελία (κάτι το οποίο επαναλήφθηκε και σε όλα τα διπλανά τραπέζια, απ’ όσο πήρε το αφτί μας δηλαδή).

Και ενώ απολαμβάναμε τα πιάτα μας και πριν ακόμα προλάβουμε να ολοκληρώσουμε την τελευταία από τις ελάχιστες μπουκιές από τις οποίες αυτά αποτελούνταν οι άθρωποι του σέρβις με μια βιάση θρασσειά ετοιμάζονταν να αποσύρουν τα πιάτα από μπροστά μας…. Γενικότερα η ροή των πιάτων είχε μια ταχύτητα ασυνήθιστα γρήγορη για fine dining (τύπου άντε φάτε και αυτά να πάμε στα επόμενα να τελειώνουμε!) αν λάβουμε υπόψη ότι είχαμε καταναλώσει τρία πιάτα (συν το καλοσώρισμα του σεφ και τα ψωμιά) μέσα σε λιγότερο από 1 1/2 ώρα!!!

Και όταν , προφανώς δυσαρεστημένοι και ενοχλημένοι από την όλη συμπεριφορά, αποφασίσαμε να ζητήσουμε επιτέλους τον λογαριασμό ξαφνικά ο χρόνος πάγωσε. Περνούσαν από δίπλα μας χωρίς να δίνουν καμία απολύτως σημασία στα ευγενικά νεύματα που τους κάναμε, σα να γίναμε ξαφνικά αόρατοι. Αποτέλεσμα αυτού : 20 λεπτά για να ζήτήσουμε τον λογαριασμό, άλλα 20 μέχρι να μας τον φέρουν και άλλο ένα τέταρτο μέχρι να καταφέρουμε να πληρώσουμε.

Απολογισμός : 55 λεπτά χρόνος αναμονής για πληρωμή για ένα δείπνο διάρκειας 1 1/2 ώρας…

Και ναι, το φαγητό του Παπανικολάου πραγματικά φυσάει όμως αυτό δεν συνιστά σε καμία περίπτωση από μόνο του μια συνολική εμπειρία fine dining σαν αυτή που σου υπόσχονται, σου διαφημίζουν και τελικά σου χρεώνουν στο Parla! Πόσο κρίμα…

Ας είναι όμως, ίσως επιχειρήσουμε μια ακόμα επίσκεψη γιατί (όπως είναι σωστό) δίνουμε στο σέρβις το…benefit of doubt (που λεν και στο χωριό μου).

PARLA: Λεωφ. Κηφισίας 317Β, Κηφισιά, τηλ: 210.6202890 http://parlakifisia.gr/