Το τέλος του Σεπτέμβρη, του μήνα που ονομάζεται και Τρυγητής, σηματοδοτεί το τέλος του τρύγου (για αρκετές περιοχές της Ελλάδας) αλλά και την έναρξη των διάφορων οινικών εκδηλώσεων.

Μια τέτοια εκδήλωση, αρκετά ιδιαίτερη, έλαβε χώρα στους χώρους της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ). Εκεί, μια ομάδα 5 ανθρώπων, διοργάνωσε το πρώτο φεστιβάλ-γιορτή Οίνου & Τέχνης. Ή όπως έγινε ευρύτερα γνωστό: Wine & Art Festival.

50 boutique οινοποιεία, ελληνικά κυρίως, μαζί με λίγα από το εξωτερικό, εξέθεσαν προς δοκιμή τα κρασιά τους ενώ τους τοίχους της ευρύχωρης αίθουσας κοσμούσαν έργα τέχνης των φοιτητών της σχολής. Το όνομα δε του κάθε οινοποιείου ήταν αναρτημένο σε καβαλέτο, γραμμένο με καλλιγραφικά γράμματα: εξαιρετική ιδέα.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Μια ευρύχωρη αίθουσα στο κτήριο της ΑΣΚΤ επί της οδού Πειραιώς ήταν ο χώρος δράσης. Και μας άρεσε πολύ. Βαμμένη λευκή, παρόλο που δεν είχε παράθυρα, εμφανή τουλάχιστον, σου έδινε την εντύπωση ενός πολύ άνετου χώρου. Και βέβαια και ψηλοτάβανη. Σε αντίθεση με τις μουντές και κλειστοφοβικές αίθουσες ξενοδοχείων, που συνήθως γίνονται οι εκθέσεις κρασιού.

Επίσης στον αρχικό χώρο, που λειτουργούσε σαν φουαγιέ, μπορούσες κάποιος να απολαύσει έναν καφέ από την ομάδα των Cafeistas, ενώ υπήρχε και σταντ με κοσμήματα. Τέλος στον ίδιο χώρο ήταν και το εντυπωσιακό, σταντ της διαδικτυακής κάβας botilia.gr, στο οποίο σου δινόταν η ευκαιρία να γραφτείς συνδρομητής.

Μπορείτε να πάρετε μια καλή ιδέα από την άποψη του χώρου στα δύο βίντεο που ακολουθούν.

Σε ό,τι αφορά στο οινικό κομμάτι τώρα: δοκιμάσαμε πολλά και ενδιαφέροντα. Ξεκινώντας, θα αναφερθώ στην ντίβα του Αττικού Αμπελώνα (δείτε και ένα αντίστοιχο άρθρο εδώ) και το πόσο πρόδηλη είναι η ποιότητα των κρασιών που παράγουν τα οινοποιεία της περιοχής. Δοκιμάσαμε τα οινοποιεία Άωτον και Σταμάτη από την Παιανία και το Οινοποιείο Λιέπουρη από την Κερατέα. Πολύ ωραία και φρέσκα αρώματα μπανάνας στην μύτη, ενώ στο στόμα πολύ ωραία δομή συνολικά. Και κάποια παλαιότερα δείγματα, μας έδειξαν το πόσο όμορφα εξελίσσεται η ποικιλία στον χρόνο.

Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε το “Ασύρτικο” από το Οινοποιείο Τσικρικώνη, από την Καβάλα. Ωραία λεμονάτη μύτη, και πολύπλοκο στόμα, με μερικά ίχνη μεταλλικότητας στην επίγευση. Εξαιρετικό και το Οινοποιείο Μωρόπουλου, από τη Μαντίνεια. Το λευκό, από Μοσχοφίλερο φυσικά, ήταν εξαιρετικό. Φρουτώδες στη μύτη και με δροσιστική οξύτητα στο στόμα, δείχνει πόσο καλή δουλειά γίνεται.

Συνέχεια με την Πελοπόννησο και συγκεκριμένα τη Νεμέα: Οινοποιείο Γκόφα. Το νέο κρασί του οινοποιείο, το “Μερανύχτα” βασίζεται στην ποικιλία Κυδωνίτσα, μια ανερχόμενη ποικιλία, πολυφυτεμένη στην Πελοπόννησο. Το όνομα του κρασιού, όπως μας αποκάλυψε η Κυριακή Γκόφα, οφείλεται το γεγονός ότι έχουν φυτέψει τα αμπέλια και στα 400μ. και στα 800μ. υψόμετρο και στο πόσο διαφορετικά αποτελέσματα δίνουν τα δύο αμπελοτεμάχια μεταξύ τους. Πολύ όμορφο φρούτο στο στόμα, με κυρίαρχα τα λεμόνια και το ροδάκινο. Τραγανή οξύτητα και καλή δομή, μας δείχνουν ότι το οινοποιείο έχει βρει τη λίρα 100 στην ποικιλία αυτή.

Συνεχίζουμε με Πελοπόννησο και περνάμε στην Ηλεία, όπου το Κτήμα Δρούβα έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση από Φιλέρι & Ροδίτη, ο λευκός “Φοίνικας” του Οινοποιείου (έχει και ροζέ και ερυθρό). Φοίνικας όπως το λογότυπο τους: δροσερό, ευχάριστο και έντονα αρωματικό, πίνεται ευχάριστα ως απεριτίφ αλλά δεν θα τα πάει άσχημα και με το καθημερινό φαγητό. Συνέχεια με την Αιγιάλεια, στην οποία βρίσκεται το Οινοποιείο Τετράμυθος. Το μεγάλο υψόμετρο του αμπελώνα δίνει πολύ ευχάριστα και δροσιστικά λευκά κρασιά. Εμείς απολαύσαμε ιδιαίτερα την ρετσίνα, από ροδίτη, που οινοποιείται σε αμφορείς. Κλείνοντας την περιήγηση μας στην Πελοπόννησο, προχωράμε στην Σκυλλουντία Ηλείας και στο Κτήμα Μαρκόγιαννη. Δοκιμάσαμε ωραία λευκά κρασιά, με πιο εντυπωσιακό από όλα, το πορτοκαλί κρασί από ροδίτη. Στη μύτη γλυκό περγαμόντο και φυτικότητα, υψηλή οξύτητα στο στόμα και καλή επίγευση.

Και για να κλείσουμε με τα λευκά κρασιά, θα αναφερθούμε στην Οινοποιεία Καμκούτη από τον Βελβεντό και σε αυτό τη μαγική μαλαγουζιά. Είχε μόλις τελειώσει την ζύμωση (3-4 ημέρες όπως μας είπαν) και η μύτη μύριζε ροδάκινο, και πιο συγκεκριμένα, γιαρμά (ναι ναι καλά διαβάσατε, γιαρμά, αυτόν τον πολύ ζουμερό!).

Συνεχίζοντας, στα κόκκινα δεν προλάβαμε να δοκιμάσουμε πολλά, όμως όσα δοκιμάσαμε ήταν εξαιρετικά! Ξεκινήσαμε με το Κτήμα Κελεσίδη, από το Γιαννακοχώρι της Νάουσας, η οποίοι φτιάχνουν μια εξαιρετική Νάουσα (από το σωτήριον έτος 2013) από βιολογικά σταφύλια. Ζουμερό φρούτο στην μύτη και ωραία δομή στο στόμα, ενώ οι ταννίνες ενώ έχουν ισχυρή παρουσία, δεν θα τις βρείτε ιδιαίτερα επιθετικές. Το αγαπάμε αυτό το κρασί.

Συνέχεια με μια ακόμα Νάουσα, αυτή του οινοποιείου Έλινος , της οικογένειας Ταραλά, και αυτή από το 2013. Εξαιρετική δομή και φρούτο, ενώ οι καλοδουλεμένες του ταννίνες το κάνουν εξαιρετικό συνοδό φαγητού. Από το ίδιο οινοποιείο δοκιμάσαμε και το πολλά υποσχόμενο “Aphrodite”, το πρώτο ελληνικό κόκκινο αφρώδες (με τη μέθοδο της δεξαμενής) από Ξινόμαυρο (με προσθήκη λίγου Μοσχόμαυρου).

Φτάνοντας στο τέλος της ανασκόπησης των κρασιών, δοκιμάσαμε τα εξαιρετικά single vineyard κρασιά της Στροφιλιάς. Εμείς ξετρελαθήκαμε πραγματικά με το “Ταμπούρι”: ένα εξαιρετικό μονοποιλιακό κρασί, της σειράς Σπάνιες Γαίες από Cabernet Franc. Η χρονιά είναι το 2017, η παραγωγή, δυστυχώς εξαιρετικά μικρή και το χρώμα βαθύ και σκούρο μωβ. Έντονα φυτικό στη μύτη, με κυρίαρχη, την τυπική πράσινη πιπεριά, και από πίσω ακολουθεί το μαύρο φρούτο. Ωραία οξύτητα στο στόμα ενώ η μεγάλη του επίγευση εντείνει την απόλαυση αυτού του κρασιού.

Κλείνοντας, θα θέλαμε να σχολιάσουμε το πόσο ευχάριστη ήταν αυτή η πρωτοποριακή ιδέα, να συνδυαστεί το κρασί με την τέχνη. Πέραν της δοκιμής των κρασιών, κατά τη διάρκεια των 2 ημερών, πλήθος άλλων εκδηλώσεων έλαβαν μέρος. Από γευστικές δοκιμές μέχρι και συναυλίες. Μας άρεσε πολύ και η χρήση της αίθουσας της ΑΣΚΤ, η οποία έδωσε ένα χρώμα στις συνήθως μουντές και βαριές αίθουσες που πραγματοποιούνται εκθέσεις κρασιών.

Και για να κάνουμε έναν οινικό παραλληλισμό, η έκθεση μας φάνηκε να έχει λαμπερό πρασινοκίτρινο χρώμα, αρωματικό και με δροσιστική φρεσκάδα. Προσβλέπουμε στις επόμενες διοργανώσεις, που είμαστε σίγουροι ότι θα είναι ακόμα καλύτερες. Γιατί το καλό κρασί είναι (και) Τέχνη!