Όσοι με γνωρίζετε προσωπικά, θα γνωρίζετε, πιθανώς, το ενδιαφέρον μου για το Σκάκι. Στο σκάκι, λοιπόν, το άνοιγμα παίζει ίσως έναν πολύ σημαντικό ρόλο στον μετέπειτα χαρακτήρα μιας παρτίδας και καθορίζει αν ο ένας από τους δύο παίκτες θα καταφέρει να πάρει κάποιο σημαντικό προβάδισμα.

Σήμερα, όπως και σε κανένα προηγούμενο άρθρο, δεν θα μιλήσουμε για το σκάκι. Ο λόγος για τα ανοίγματα νέων εστιατορίων. Φαίνεται ότι η προηγούμενη περίοδος λειτούργησε σαν ελατήριο σε σεφ και εστιάτορες, συσσωρεύοντας για αρκετό καιρό ενέργεια, η οποία απελευθερώθηκε και μέσα σε ελάχιστο καιρό είδαμε πολλά νέα concept να κάνουν την εμφάνισή τους. Κάποια ίσως ήταν για καιρό στο μυαλό των δημιουργών τους και κάποια άλλα μπορεί να γεννήθηκαν μέσα στην πανδημία.

Εμείς επισκεφθήκαμε το Dopios, το εστιατόριο που φέρει την υπογραφή του αεικίνητου Χριστόφορου Πέσκια. Βρίσκεται στην πλατεία Αγίων Θεοδώρων, ακριβώς πίσω από την πλατεία Κλαυθμώνος. Η μικρή αυτή πλατεία φαίνεται ότι θα είναι το talk of the town το επόμενο διάστημα, αφού στο σημείο, πέρα από το Odori, που βρίσκεται εκεί τα τελευταία χρόνια, άνοιξε το εν λόγω εστιατόριο, αλλά και το εκ Χολαργού ορμώμενο Juicy Grill, διάσημο για τα burgers του.

Το σημείο που βρίσκεται, αν εξαιρέσει κανείς τα έργα που γίνονται, στην κατά τα άλλα πολύ όμορφη εκκλησία, έχει μια comfort, vintage γοητεία καθως ο πεζόδρομος είναι σχετικά μεγάλος και επιτρέπει τα στα τραπέζια να έχουν αρκετή απόσταση το ένα από το άλλο, χωρίς ο χώρος να μπουκώνει.

Στα του φαγητού και του ποτού τώρα. Δυστυχώς κάθε αρχή και δύσκολη, θα έλεγε κάποιος με το φαγητό να είναι αξιοσημείωτα άνευρο και χωρίς ιδιαίτερες εντάσεις. Πριν φτάσω στα πιάτα, δίνοντας τις καλύτερες και τις χειρότερες στιγμές, θα ήθελα να αναφερθώ στην λίστα κρασιών και αποσταγμάτων. Εξαιρετική επιλογές τόσο σε λευκά, όσο σε ροζέ και σε κόκκινα, σε απίστευτες τιμές, ξεκινώντας από φιάλες με κόστος κάτω από 20 ευρώ και καταλήγοντας σε φιάλες, με μεγαλύτερο κόστος, προσφέροντας έτσι μια πληθώρα επιλογών για κάθε γούστο.

Μοναδική παραφωνία σχετικά με τη λίστα των κρασιών, ότι ενώ ξοδέψαμε ένα σημαντικό χρονικό διάστημα για να αποφασίσουμε τι θα διαλέξουμε, η πρώτη μας επιλογή (πφφφφφφφφ) δεν ήταν διαθέσιμη. Δεν έκανε κανένας τον κόπο να μας πει εξ’ αρχής ότι κάποια από τα κρασιά δεν ήταν διαθέσιμα. Δυστυχώς, αυτό ήταν αυτογκόλ από τα αποδυτήρια.

Στα του φαγητού λοιπόν. Το μενού έχει αρκετές επιλογές, με τον βασικό άξονά του να κινείται γύρω από τα πιάτα “στο κέντρο”, δηλαδή μεζέδες για να μοιραστεί η παρέα. Ξεκινώντας από τα διάσημα κεφτεδάκια του Πέσκια, τα οποία ήταν πολύ ζουμέρα στο κέντρο καθώς το μαγείρεμα ήταν τόσο όσο, τους έλειπε όμως η γευστική ένταση και η τραγανότητα. Κάπου στο ίδιο μήκος κύματος και η ταραμοσαλάτα, να της λείπει το νεύρο, αν και πρέπει να σημειώσω ότι με τον συνδιασμό της με τα τσιπς γαρίδας το σύνολο αποκτούσε μια κάποια συνοχή. Απογοητευτικό και το ψωμί απο το τρομερό παιδί, το οποίο έφτασε στο τραπέζι μας ξεραμένο. Στο τζατζίκι αβοκάντο έλειπε η “αβοκαντότητα”, ενώ τα μαραθοπιτάκια ήταν κάτι άλλο απο αυτό που περιμέναμε, έχοντας στο μυαλό μας τις Κρητικές μαραθόπιτες (μοιάζαν περισσότερο με αρωματικές τυρομπουκιές όπου το τυρί είχε ζυμωθεί και αρωματιστεί εξαιρετικά από μάραθο, αλλά αυτό εμείς δεν μπρούμε να το ονομάσουμε “πιτάκι”). Τέλος, ιδιαίτερα απογοητευτικές και οι διάσημες τηγανητές πατάτες του σεφ, τόσο σε γεύση όσο και σε ποσότητα. Για ένα τόσο παραδοσιακό πιάτο θα περιμέναμε τουλάχιστον μια μεγαλύτερη μερίδα. Αδιάφορες και οι κροκέτες, τις οποίες, αν κάποιος μας τις σέρβιρε σε άλλο μαγαζί θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν και προτηγανισμένες.

Ενδιάφεροντα ήταν τα γαριδάκια ποπ κορν, τουλάχιστον γευστικά, όμως τους έλειπε η υφή του ποπ-κόρν (ίσως κάποιο τραγανό στοιχείο) καθώς και το πιάτο του Καβουρμά, με ένα καλοποσαρισμένο αυγό στη μέση να δημιουργεί ένα εύγευστο σύνολο, χωρίς όμως να ξεχωρίζει.

Στον αντίποδα τώρα εντυπωσιακότατα τα κεμπάπ προβατίνας, με ένα απίστευο ψήσιμο, ζουμερα και καρυκευμένα στην εντέλεια. Ο συνδιασμός των γεύσεων και των υφών στο γαύρο μαρινάτο ήταν πραγματικά τέλειος, με την οξύτητα του ψαριού να συνδιάζεται στην εντέλεια με λεπτότατες φέτες πράσινης τομάτας, λεπτές φέτες κουμ κουάτ και μπόλικο μάραθο. Πολύ καλή και η τυροκαυτερή αφρός, με την ωραία υφή, η οποία ταίριαζε γάντι με το γλυκό του κουταλιού βύσσινο που τόσο γλυκά έσβηνε την αψάδα της.

Έχοντας φτάσει κάπου εδώ, έχοντας δοκιμάσει αρκετά από τα πιάτα του καταλόγου και μη έχοντας ενθουσιαστεί από την πλειονότητά τους, δεν είχαμε αποφασίσει αν έπρεπε να δοκιμάσουμε και γλυκό. Ευτυχώς όμως υπήρξαμε τολμηροί και δεν απογοητευτήκαμε. Η γαλατόπιτα με τα τρία διαφορετικά γάλατα ήταν εξαιρετική και έκλεισε, ευτυχώς, όμορφα την βραδιά μας.

Κλείνοντας, μάλλον χρειάζεται καλιμπράρισμα στα πιάτα του εστιατορίου, τα οποία δυστυχώς δεν πρόδιδαν πουθενά ότι πίσω από το μενού βρίσκεται ο Χριστόφορος Πέσκιας. Πραγματικά, έχοντας δοκιμάσει το φαγητό, δεν καταλάβαμε ποτέ γιατί έγινε τόσος ντόρος γύρω από το εστιατόριο αυτό. Ίσως μια επίσκεψη στο μέλλον να μας κάνει να αλλάξουμε γνώμη.

Dopios Athens, Σκουλενίου 1, Πλατεία Αγίων Θεοδώρων, Αθήνα,

fb: https://www.facebook.com/Dopiosathens