Η λευκή οινική πρέσβειρα της Ελλάδας στο εξωτερικό. Η πολυδυναμική ποικιλία της Σαντορίνης που έχει μαγέψει (και εξακολουθεί να μαγεύει ακόμα περισσότερους) τους Έλληνες οινοποιούς που την φυτεύουν σχεδόν παντού ανά την επικράτεια. Εσχάτως “σέρνει απ΄ την μύτη” και ξένους οινοποιούς και η χάρη της έφτασε μέχρι την μακρινή Αυστραλία. Ε ναι, σωστά, για το Ασύρτικο μιλάμε!

Πόσο καλά το ξέρουμε όμως; Πέραν απ’ τις εμφανείς διαφορές του όταν καλλιεργείται στα πιο κρύα κλίματα και συμπαγή εδάφη της Βόρειας Ελλάδας, θα μπορούσαν άραγε να υπάρχουν διαφοροποιήσεις όταν η πρώτη ύλη προέρχεται απ΄το ίδιο μεν terroir αλλά από διαφορετικά αμπελοτόπια εντός του; Αυτό το ερώτημα φαίνεται να απασχολούσε καιρό τον αεικίνητο οινοποιό Πάρι Σιγάλα, του ομώνυμου Κτήματος, ο οποίος και το 2015 παρουσίασε τα πρώτα αποτελέσματα της μελέτης του: τα εμβληματικά “7 Χωριά”. Τουτέστιν 7 μονοποικιλιακές εμφιαλώσεις Ασύρτικου με σταφύλια από ένα και μοναδικό χωριό της Σαντορίνης το καθένα: από την Οία, το Ημεροβήγλι, τον Βουρβούλο, τα Φηρά, τον Πύργο, το Μεγαλοχώρι και το Ακρωτήρι.

Έχοντας παρατηρήσει από χρόνια ότι τα σταφύλια που έφταναν από επιμέρους αμπελοτόπια του νησιού δεν έδιναν πανομοιότυπο τελικό αποτέλεσμα (πώς άλλωστε;) θέλησε να δοκιμάσει αν αυτές οι αλλαγές, που οφείλονται καθαρά στο terroir και όχι στο χέρι του οινοποιού, θα έδιναν διακριτές ποιοτικές διαφορές στο εμφιαλωμένο κρασί. Η συλλογή-μελέτη κυκλοφορεί σε περιορισμένο αριθμό και σε συλλεκτικές κασετίνες και περιλαμβάνει όλα τα χωριά (δεν πωλείται δηλαδή χωριστά η κάθε φιάλη). Επομένως είναι για λίγους τυχερούς και ασφαλώς για μεγαλύτερα βαλάντια. Παρόλα αυτά έχουν παρουσιαστεί τόσο σε εκθέσεις κρασιού όσο και σε ξεχωριστές οινικές βραδιές στους οινόφιλους.

Μια απ΄αυτές διοργάνωσε πρόσφατα ο Τάσος Πικούνης στο House of Wine παρουσία του Πάρι Σιγάλα. Σε μια ιδιαίτερη βραδιά ακούσαμε από τα χείλη του οινοποιού την ιστορία του οινικού αυτού πειράματος, τις λεπτομέρειές του, ήπιαμε μαζί το κάθε κρασί και το σχολιάσαμε. Μπόνους-έκπληξη 3 παλαιωμένες Σαντορίνες απ’ το κελάρι του Σιγάλα ως απόδειξη της εκπληκτικής δυνατότητας παλαίωσης του Ασύρτικου.

Πάμε όμως να δούμε τί παρέλασε απ’ τα ποτήρια μας και ποιά ήταν τα επιμέρους χαρακτηριστικά κάθε φιάλης-αμπελοτοπιού που δικαιώνουν το πείραμα του Σιγάλα;

1. Οία: έντονα φρουτώδης μύτη, με το λεμόνι να υπερισχύει συνοδευόμενο από τον γνωστό ορυκτό χαρακτήρα της ποικιλίας. Έντονο, νευρώδες στόμα, με κοφτερή οξύτητα, μεταλλικότητα και καλή επίγευση. Ιδανικά θέλει χρόνο ακόμα για να δείξει το καλύτερό της πρόσωπο αλλά πάντως μιλάμε για μια τυπικότατη “Σαντορίνη”.

2. Ημεροβίγλι: ανθική μύτη, με νότες νυχτολούλουδου να πλύμμηρίζουν ποτήρι, ακολουθούμενες από έντονο πετρόλ και νύξεις λεμονιού. Στο στόμα ο μινεράλ χαρακτήρας φωνάζει, με έντονη αλμύρα και μακρά επίγευση. Πιο αυστηρό απ΄ την “Οία”.

3. Βουρβούλος: έντονα μεταλλική μύτη, υπερισχύει του φρούτου και σχεδόν εξαφανίζει τις όποιες ανθικές νύξεις. Πληθωρικό στο στόμα, αρκετά πιο ισορροπημένο απ΄ την “Οία” και το “Ημεροβίγλι”.

4. Φηρά: κι εδώ η μεταλλικότητα είναι αρκετά έντονη αλλά ισορροπεί αρμονικά με τον ανθικό χαρακτήρα του κρασιού. Στόμα ντελικάτο, με έντονο λεμόνι και πιο μαλακή οξύτητα που καταλήγει στην πιο έντονη επίγευση απ’ όλα τ’ αδελφάκια.

5. Πύργος: η έντονη μεταλλικότητα στη μύτη δεν βγαίνει στο ποτήρι μας. Εκεί παίρνει τα ηνία το φρούτο, με κυρίαρχο το λεμόνι και αφήνουν μια έντονη, ντελικάκτη, επίγευση.

6. Μεγαλοχώρι: η μύτη ξεκινά ανθική και ανοίγει τα πετρόλ, ορυκτά αρώματά της με την ανάδευση. Έντονο, πληθωρικό το στόμα, με τον μινεράλ χαρακτήρα πανταχού παρόντα. Καλή οξύτητα που κρύβει τον αλκοολικό τίτλο-τέρας των σχεδόν 15 βαθμών! (14.9 παρακαλώ).

7. Ακρωτήρι: καταλήγοντας στην άλλη άκρη του νησιού (με τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά) το κρασί φαίνεται ν’ ακολουθεί τα χνάρια του – κλειστή μύτη που ήθελε χρόνο στο ποτήρι. Μύτη έντονα μεταλλική, με σχεδόν απουσία ανθικών ή φρουτωδών νύξεων. Έντονη οξύτητα, ενισχυμένη αλμύρα και ορυκτότητα μοναδική.

Συναρπαστική περιδιάβαση του νησιού, από Βορρά προς Νότο, και με τί οδηγό, ε; Όμως πρόθεση του οινοποιού ήταν να μας δείξει και την πορεία στο χρόνο της διάσημης “Σαντορίνης” του. Για τον λόγο αυτό ανέσυρε απ΄το κελάρι του μια φιάλη του 2012, μια του 2008 και μια του 2007 (εχμ, “μία” τρόπος του λέγειν…). Εδώ λοιπόν φεύγουμε σιγά-σιγά απ΄το αχνοκίτρινο χρώμα της φρέσκιας και η τονικότητα ανεβαίνει: έντονο κίτρινο η πενταετίας, που γίνεται σχεδόν κεχριμπαρένιο το 2008 με ακόμα πιο σκούρα τονικότητα, του 2007. Τί γίνεται όμως με τις άλλες αισθήσεις;

• 2012: απίστευτα φρέσκια μύτη, δυσκολέυεσαι να πιστέψεις ότι έχεις στο ποτήρι κρασί πενταετίας. Η μεταλλικότητα είναι εδώ αλλά έχει γίνει πιο σύνθετη και σταδιακά ενισχύεται από νότες ξηρών καρπών και μελιού. Στόμα στρογγυλό, με καλή επίγευση και μεταλλικότητα πανταχού παρούσα. Έχει αρκετά χρόνια μπροστά της ακόμα.

• 2008: οι ξηροί καρποί και το μέλι στη μύτη έχουν σκεπάσει τον μινεράλ χαρακτήρα. Κάποιες οξειδωτικές νότες κάνουν ντροπαλά την παρουσία τους στο ποτήρι. Η οξύτητα στο στόμα κυριαρχεί, με την τυπική αλμύρα και την μεταλλικότητα να βάζουν την σφραγίδα τους. Η ζωή της δεν τελειώνει εδώ – έχει να βγάλει κι άλλη γοητεία ακόμα.

• 2007: εδώ ο (ευγενής) οξειδωτικός χαρακτήρας είναι πλέον έντονος. Το στόμα γίνεται λιπαρό, με το μέλι και τους καβουρδισμένους ξηρούς καρπούς να ολοκληρώνουν το προφίλ. Εξισορροπιστική οξύτητα που όμως καταλήγει σε κοντή επίγευση. Σίγουρα στα φόρτε της: απέραντη γοητεία, θελκτικές “καμπύλες” και σαγηνευτική μαγεία!

Πολλά μπορούν να ειπωθούν & να γραφτούν τόσο για το νησί όσο και για τα μοναδικά αυτά κρασιά. Ομολογώ ότι μπήκα στον πειρασμό εκείνο το βράδυ, όταν είχε σχεδόν αποχωρήσει ο περισσότερος κόσμος, να περάσω απ’ τα στάντ και να στραγγίξω απ΄τα παρατημένα ποτήρια και τις τελευταίες σταγόνες που τα “χρωμάτιζαν”. Ευτυχώς ήρθα στα σύγκαλά μου συνειδητοποιώντας ότι δεν ήμουν μόνος μου… Το μυαλό βέβαια, ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, στο νησί ταξιδεύει – και σαν να ξεράθηκε η γλώσσα απ’ τις τραγανές οξύτητες!

Και μην ακούσω κανέναν να γελάει με τις “τραγανές οξύτητες” γιατί θα γίνουμε… από 7 χωριά χωριάτες!