Τέλη Ιουνίου: στον αστερισμό του καλοκαιριού – ζέστη, φως σκληρό, μεγάλες μέρες,  σώματα που μυρίζουν αλάτι, ρούχα ελαφριά, μποστάνια-ουράνια τόξα με λογιώ-λογιώ ζαρζαβατικά, λαχανικά, φρούτα. Επιστροφή από πρωϊνό μπάνιο, γρήγορο τσιμπολόγημα στο πόδι για να ξεκινήσει η προετοιμασία του φαγητού. Κατάβαση στο μικρό, σκιερό αποθηκάκι που φυλάσσονται τα καλούδια απ’ τον κηπάκο.

Χμμ καρότα…μελιζτάνες… κολοκύθια…πιπεριές. Να σου πω, πατάτες έχουμε; Κρεμμύδια; Τέλεια! Ναι, ναι μπριάμ – άσχημα είναι; Να σου πω, για μπες λίγο στο Cucina di Caruso: έπεσε το μάτι μου σε μια συνταγή για μπριάμ. Λοιπόν ξεκινάω το κόψιμο έγω. Αα, πατάτες φέρε μου, εε..

Μπριάμ, τουρλού, συμπεθεριό, ρατατούιγ – πείτε το όπως θέλετε, η ουσία είναι μία: το πιάτο σήμα-κατατεθέν του μεσογειακού καλοκαιριού, με την πληθώρα των λαχανικών κομμένα σε λεπτές φέτες ή κύβους, με σάλτσα ντομάτα, φουρνιστά. Επηρεασμένοι από τον ρέκτη της γαστρονομίας Δημήτρη Παπαζυμούρη (λέγε με “Cucina di Caruso“) και τη συνταγή του για μπριάμ, βάλαμε μπρος το δικό μας. Βρήκαμε πολύ έξυπνη την συμβουλή του για να διατηρήσουν τα κομμένα λαχανικά το άρωμα, την νοστιμιά τους και την ζωντάνια τους: αφενός μεν να είναι κομμένα τόσο λεπτά όσο επιτρέπει στο καθένα να διατηρήσει το σχήμα του μετά το μαγείρεμα – δηλαδή όσα έχουν μεγάλη περιεκτικότητα σε υγρασία (βλέπε πχ κολοκύθια) κόβονται πιο χοντρά, τα πιο αμυλώδη (πχ πατάτα) σε πιο λεπτά.  Αφετέρου δε η αποφυγή προσθήκης νερού (!) στο ταψί. Αντ’ αυτού τα υγρά για το ψήσιμο περιορίζονται στο κρασί, τη σάλτσα ντομάτας και το λάδι. Φυσικά συνταγή χωρίς την προσωπική μας πινελιά δεν γίνεται: στο ταψί προσθέσαμε και βερύκοκα, ποντάροντας στο μέλωμα της σάλτσας μας.

Το φουρνίσαμε και σειρά πήρε το στρώσιμο του τραπεζιού: καρό τραπεζομάντηλο, ζυμωτό ψωμί με προζύμι, γιδοτύρι με λίγες σταγόνες ελαιολάδου και ρίγανη, ποτήρια για κρασί.  Τί θα πιούμε; Νομίζω ένα ροζέ θα ταίριαζε γάντι – πρέπει να ΄χουμε ένα από Αγιωργήτικο να παγώνει – μονολογείς. Ανοίγεις το ψυγείο και το μάτι σου σταματάει διερευνητικά σε μια φιάλη. Ροζέ αφρίζον από Ξινόμαυρο. Λες; Δεν το δοκιμάζουμε; Το φαγητό βγαίνει απ΄το φούρνο και μπαίνει στο πλάι να κρυώσει λίγο. Ανοίγουμε το κρασί μας – σερβίρουμε σε ποτήρια τύπου Μπορντώ: ανοιχτό κερασί στην όψη, με αραιές φυσαλίδες. Φράουλα αρχικά στη μύτη που ακολουθείται από νότες ώριμης ντομάτας (Ξινόμαυρο γαρ). Ξηρό στο στόμα, με καλή αίσθηση ντομάτας και έντονη φρεσκάδα. Μα καλά μωρέ, αφρώδες με το λαδερό; Το φαγητό μας έχει στο μεταξύ σερβιριστεί: τα λαχανικά έχουν μείνει τραγανά, ζουμερά, η σάλτσα ντομάτας έχει μελώσει ωραία και έχει καλή πυκνότητα. Μμμμ γειά στα χέρια του Caruso! Για πιές τώρα… Η ντομάτα απ΄το κρασί ματσάρει όμορφα την σάλτσα απ’  το μπριάμ μας, ο αφρισμός ισορροπεί με την οξύτητα και ξεπλένει το στόμα όμορφα.

Το κρασί που δοκιμάσαμε ήταν του Ε.Α.Σ. Αμύνταιο, το “Rose Demi Sec” του 2015, το οποίο παράγεται με την μέθοδο της κλειστής δεξαμενής. Για την παραγωγή του οίνου βάσης πραγματοποιείται πρώιμος τρύγος ούτως ώστε να κρατηθεί χαμηλά ο αλκοολικός τίτλος και να επιτευχθεί υψηλή οξύτητα. Ακολουθεί η δεύτερη αλκοολική ζύμωση, σε μικρές δεξαμενές, με αργούς ρυθμούς και σε χαμηλές θερμοκρασίες.* Τα έχουμε ξαναπεί για τα ροζέ, βάλτε τα στο τραπέζι σας. Ειδικά στις ξηρές εκδοχές τους κρύβουν εκπλήξεις, αρκεί να τολμήσετε.

*Πληροφορίες που αντλήσαμε απ΄την ιστοσελίδα του Συνεταιρισμού  www.amyntaswines.gr