Το Οινόραμα 2017 αποτελεί την πρώτη μεγάλη μου έκθεση για τον Κρασί και τα Αποστάγματα και για να την απολαύσω η προετοιμασία με τους φίλους κράτησε 15 μέρες, στις οποίες ανταλλάξαμε ατελείωτες λίστες με κρασιά προς δοκιμή, δημιουργήσαμε σημειώσεις και φυλλομετρήσαμε παλιά περιοδικά .

Οι οιωνοί θετικοί, στο ξεκίνημα. Πολλή βροχή. Μέχρι και το λεωφορείο που διάλεξα για να μεταβώ στο Ζάππειο, έβαζε νερά. Καλός οιωνός αυτός όμως μόνο για εμένα… που απεχθάνομαι τον συνωστισμό. Οι οινοποιοί είμαι σίγουρος ότι έχουν την ακριβώς αντίθετη άποψη και προφανώς ενθουσιάστηκαν με τη συμμετοχή της Κυριακής.

Έχοντας έτοιμες λίστες που εκτείνονταν σε 6 πυκνοεκτυπωμένες σελίδες χαρτί, ξεκίνησα για την έκθεση. Και καινούριο σημειωματάριο, για να μπορέσω να αποτυπώσω τις εντυπώσεις μου από κάθε κρασί.

Περιττό είναι να αναφέρω ότι τελικά νομίζω ότι μάλλον λιγότερα από τα μισά κατάφερα/πρόλαβα να δοκιμάσω. Αλλά που να προλάβεις… Πηγαίνοντας σε κάποιον οινοποιό ήταν τόσα που ήθελες να δοκιμάσεις όπου ξεχνούσες τα επόμενα ή περνούσες από κάποιον άλλο μπροστά που δεν είχες στη λίστα σου, σταματούσες και δοκίμαζες…

Η πρώτη μέρα ήταν αφιερωμένη στην Σαντορίνη. Ασσύρτικο και Μαυροτράγανο. Αυτός ήταν ο στόχος.

Είμαι τυχερός που κατάφερα να δοκιμάσω τα 5 από τα 7 χωριά του Σιγάλα, από τα οποία περισσότερο στις γεύσεις μου ήταν το Μεγαλοχώρι. Τα μόνα οινοποιεία τα οποία δεν κατάφερα/πρόλαβα να δοκιμάσω ήταν το οινοποιείο Βενετσάνου, το οποίο ήταν κρυμμένο μέσα στις Οινικές αποκαλύψεις και η Γαία.

Εντυπωσιασμένος ιδιαίτερα είμαι και από την Οινοποιία Γαβαλά, της οποίας όλα τα κρασιά τα βρήκα εξαιρετικά. Ξεχώρισα ανάμεσά τους το Νυχτέρι, το Μαυροτράγανο και το Βινσάντο.

Φυσικά δεν μπορώ παρά να δηλώσω τον θαυμασμό μου για το τα κρασιά του Χαρίδημου Χατζιδάκη ιδιαίτερα για τα Assyrtico de Mylos και Assyrtico de Louros καθώς και για τα Νάμα και Βουδόματο γλυκό.

Ιδιαίτερη μνεία θα κάνω και στα Ασσύρτικα του κτήματος Εύχαρις (Wild & Sur Lie) ενώ δεν θα παραλείψω να αναφερθώ και στο εξαιρετικό Ασσύρτικο του κτήματος Παπαγιαννάκου.

Η πρώτη μέρα έκλεισε με ένα μικρό flight σε γλυκά κρασιά, όπου δοκίμασα σχεδόν όλα τα γλυκά κρασιά από την Σαντορίνη.

Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε εντυπωσιακά, βλέποντας πόσο κόσμο είχε από την αρχή σχεδόν της έκθεσης. Στον αρχικό σχεδιασμό είχα δοκιμή ξινόμαυρων αλλά τελικά αποφασίστηκε η παρέα να κινηθεί πιο ελεύθερα.

Για να πάει καλά η μέρα μου ξεκίνησα από το Κτήμα Παλυβού, το οποίο είναι από τα πολύ αγαπημένα μου. Είναι μάλιστα το πρώτο οινοποιείο που έχω επισκεφτεί πριν από περίπου 2 ή 3 χρόνια μετά από παραίνεση πολύ καλών μου φίλων. Και τότε ήταν που το ερωτεύτηκα… Όπως πάντα τα κρασιά εξαιρετικά. Ξεχωρίζω και αγαπώ ιδιαίτερα τις Πέτρινες Πλαγιές, το μπλεντ από Μαλαγουζιά και Chardonnay, με την υπέροχη μύτη και το γεμάτο στόμα. Ξεχώρισα βέβαια τον Πλούτο, το μπλέντ από Cabernet Sauvignon και Syrah και το Νόημα, ένα υπέροχο κρασί από Αγιωργήτικο, Cabernet Sauvignon και Syrah, τα οποία προέρχονται από διαφορετικές χρονιές.

Μέσα στα κρασιά που δοκίμασα και εντυπωσιάστηκα ήταν τα ξινόμαυρα από το κτήμα Μελιτζανή, με την Νάουσα του 2016 να είναι γεμάτη φρούτα στη μύτη (και βέβαια της αντίστοιχες ταννίνες στο στόμα) και από την Αργατιά. Εντυπωσιασμένος και με τα κρασιά του Ηλία Μπίζιου, ιδιαίτερα για το μπλέντ Cabermet Sauvignon και Αγιωργήτικο.

Από λευκά κρασιά, θα ξεχωρίσω τον Τρυγιά του Φουντή, το Πρεκνάδι από το κτήμα Διαμαντάκου και ένα Γαλλικό Chardonnay από το Chauteau – Fuisse, όπου δοκιμάστηκε με παραίνεση του Κωνσταντίνου Λαζαράκη. Επίσης εντυπωσιακό και το Δαφνί από τον Λυραράκη, με μύτη και στόμα εντελώς βοτανικά και αρώματα που θυμίζουν δεντρολίβανο και θυμάρι.

Βέβαια, παραλείπω να αναφερθώ στα Σαββατιανά και τις Μαλαγουζιές που δοκίμασα, καθώς είναι κρασιά που υπεραγαπώ, αλλά ήταν σε αναμενόμενο βαθμό εντυπωσιακά (βλ. Γεροβασιλείου, Παπαγιαννάκος, Μυλωνάς και Αναστασία Φράγκου).

Σε ένα μικρό πέρασμα από τα οινοποιεία της Κρήτης θα σταθώ στον Άσπρο Λαγό του Δουλουφάκη, σε αυτό το εξαιρετικό Cabernet Sauvignon, στο Syrah – Κοτσιφάλι του Οινοποιείου Ρους από το 2007, στο Σύμβολο 2012 του Λυραράκη και στο κόκκινο Enstikto της Sylva Δασκαλάκη.

Πρώτη φορά δοκίμασα και τις Ρετσίνες του Κεχρή, με τον Αφρό να μου φαίνεται ιδιαίτερος και εντυπωσιακός. Από το κτήμα Μίγας ξεχώρισα το Κόκκινο από Μοσχάτο Τυρνάβου, ενώ δοκιμάσα το Μαυρόστυφο και την Μαυροδάφνη του κτήματος Παπαργυρίου, τα οποία με συγκλόνισαν. Μεγάλη λατρεία αποτελούν τα Syrah του κτήματος Αβαντίς, εκ των οποίων εντυπωσιάστηκα από το Freedom, το νέο Syrah χωρίς θειώδη, κρασί με πολύ φρούτο και πολλά χρόνια εξέλιξης ακόμα.

Μετά πολύ καιρό, και αφού πολύ φίλοι μου το είχαν πει, δοκίμασα επιτέλους το Μαγικό Βουνό. Και ναι… μαγικό… Και καταπληκτικές ετικέτες στα κρασιά του Nico Lazaridi. Ειδική μνεία στο αγαπημένο Οπούς ΙΒ του κτήματος Χατζημιχάλη, από το 2004 παρακαλώ. Εξαιρετικά και τα κόκκινα από το κτήμα Γεροβασιλείου με αιχμή, για εμένα, το Άβατον. Λημνιό, Μαυρούδη και Μαυροτράγανο, σε ένα εξαιρετικό μπλεντ. Εντυπωσιακό και το Emphasis Tempranillo από το κτήμα Παυλίδη.

Μακράν το εντυπωσιακότερο κρασί που δοκίμασα στην έκθεση ήταν το «Κτήμα Φουντή» του 1998. Αυτό που με κέρδισε ήταν ότι το χρώμα του, στο ποτήρι ήταν σαν να βλέπεις βινσάντο όπως αντίστοιχα και στη μύτη του, ενώ στο στόμα η γεύση ήταν απερίγραπτη. Μάλλον το μπουκάλι του 2008 που έχω στην προσωπική κάβα θα το κρατήσω για μια 10ετία ακόμα.

Νομίζω ότι ήδη έχω αναφέρει ιδιαίτερα πολλά, για ένα κείμενο που αρχικά θα έπρεπε να περιέχει μόνο τα απολύτων αγαπημένα μου σε αυτή την έκθεση.