Όχι μην παραξενεύεστε… δεν είναι κανένα πολύ μικρό χωρίο στη μέση του πουθενά.. είναι η παλιά ονομασία της Νεμέας! Ονομασία που προέρχεται από την ομώνυμη Βυζαντινή εκκλησία. Άλλωστε από αυτή έχει πάρει και το όνομά του το περιώνυμο σταφύλι της περιοχής, το αγιωργήτικο.

Η παρέα είχε όρεξη για βόλτα το Σάββατο… και δη με το αυτοκίνητο… Και προς αυτό μεγάλος σύμμαχος αποδείχθηκε και ο καιρός.

Η παρέα έχει αποδείξει πολλάκις ότι σε διλλήματα τύπου «Πού να πάμε;» η απάντηση είναι σχεδόν ομόφωνη… Στην Νεμέα…

Ε λοιπόν ξεκινήσαμε….

Η διαδρομή, ξεκινώντας από την Αθήνα, δεν διαρκεί περισσότερο από 1 ώρα και 30 λεπτά, ακολουθώντας την εθνική οδό Αθηνών – Κορίνθου, κατευθυνόμενοι προς Τρίπολη στη συνέχεια. Παίρνοντας την έξοδο προς Αρχαία Νεμέα, μετά από 2 χιλιόμετρα φτάνεις στην Αρχαία Νεμέα – υπάρχει μια μικρή παράκαμψη από ένα πολύ μικρό, αλλά ιδιαίτερα ευχάριστο δρόμο που διέρχεται μέσα από τα χωράφια της περιοχής.

Η Αρχαία Νεμέα είναι ένα μικρό χωριό, όπου δεσπόζει ο Ναός του Δία, το Στάδιο και το Αρχαιολογικό Μουσείο. Περνώντας μέσα από το χωριό, ξεκινάνε οι δρόμοι του κρασιού, με ταμπέλες σε παραπέμπουν στα οινοποιεία της περιοχής, τα οποία αξίζει να επισκεφτείς.

Συνεχίζοντας τον δρόμο εγκαταλείπεις το χωριό, και ο δρόμος σε κατευθύνει προς την σύγχρονη πόλη της Νεμέας. Φυσικά το κρασί έχει κυρίαρχη θέση στο χωριό κι έτσι στο δρόμο περνά πλάι από πολλά οινοποιεία, δεξαμενές οινοποίησης αλλά και αμπέλια.

Χωρίς να αποτελεί κάποιο ιδιαίτερο αξιοθέατο, η Νεμέα είναι μια κωμόπολη περίπου 7.000 κατοίκων και η πρωτεύουσα του ομώνυμου δήμου. Η πόλη είναι το κέντρο της μεγαλύτερης αμπελουργικής ζώνης της Ελλάδας, όπου παράγονται τα ομώνυμα ΠΟΠ κρασιά. Η περιοχή είναι ονομαστή για το κρασί της από τα αρχαία χρόνια, όταν ονομαζόταν Φλιάσιον Πεδίον εξαιτίας της πόλης της αρχαίας Φλειούντας.

Έχοντας μια απόλυτα εξερευνητική διάθεση, συμφωνήσαμε να συνεχίσουμε προς την λίμνη Στυμφαλία, μέσα από τα βουνά…

Έτσι… ακολουθήσαμε τον μικρό δρόμο εκτός της Νεμέας, ο οποίος διέρχεται μέσα από αμπέλια και ανεβαίνει, με αρκετές στροφές, είναι η αλήθεια, το βουνό.

Ώσπου, και ενώ η συζήτηση έχει φουντώσει για τα καλά στο αυτοκίνητο, συνειδητοποιείς ότι υπάρχει μια μαγική εικόνα λίγο πιο κάτω… και απλώς σταματάς να την βγάλεις φωτογραφία.

Οι εικόνες συνεχίζουν να κόβουν την ανάσα…

Ώσπου μετά από μερικά χιλιόμετρα καταλήγεις στον Ασπρόκαμπο… ο οποίος αποτελεί το ορεινότερο χωριό της αμπελουργικής ζώνης της Νεμέας. Μάλιστα κατά πολλούς αποτελεί και το καλύτερο κομμάτι αυτής με πολύ καλή δυναμική για τα σταφύλια και τα κρασιά που παράγουν οι οινοποιοί από τα εκεί αμπελοτόπια τους. Στο χωριό δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι έχουν την έδρα τους και 3 ιδιαίτερα γνωστά και αγαπητά οινοποιεία… Το κτήμα Μπίζιος, η Στροφιλιά και το κτήμα Πυργάκη.

Συνεχίσαμε την διαδρομή μας με κατεύθυνση προς το Κιάτο, περνώντας μέσα από πολύ όμορφα τοπία. Ο καιρός συνέχισε να αποτελεί σύμμαχο και έτσι απολαύσαμε το υπόλοιπο της διαδρομής μας.

Και ενώ πιστεύαμε ότι η διαδρομή δεν θα μας επιφύλασσε άλλες εκπλήξεις… τελικά κάναμε λάθος… Καθώς προχωρούσαμε προς το Κιάτο και έχοντας αφήσει πίσω μας την ζώνη της Νεμέας, μπροστά μας απλώθηκε σε όλο του το μεγαλείο ο Κορινθιακός Κόλπος.

Και κάπου εδώ, έχοντας κάπου χάσει και το δρόμο μας σε 2 σημεία, αναγκασμένοι να κάνουμε ένα δύο μικρούς κύκλους, φτάσαμε στο χωριό Λαλιώτης…

To be continued….