Έχω μιλήσει και γράψει αρκετές φορές για την  Κωνσταντίνα Φάκλαρη, την διαχρονική ποιότητα και το ήθος της δουλειάς της! Αποτελεί για εμένα, στο πέρασμα των χρόνων, μια σταθερή αξία στην οποία λατρεύεις να επανέρχεσαι ξανά και ξανά, πάντα με μεγάλη χαρά και προσμονή αλλά κυρίως με την σιγουριά ότι δεν θα σε απογοητεύσει! Και αν βιαστείτε να με κατηγορήσετε ότι αφήνομαι πια στα επιδέξια μαγειρικά της χέρια με μια κάποια προκατάληψη καθόλου δεν θα το αρνηθώ, όμως αυτό είναι κάτι που η Κωνσταντίνα το κέρδισε με τα χρόνια και την διαχρονική επαναληψιμότητα της ίδιας συγκίνησης που κάθε φορά μου προκαλεί η βαθειά νοστιμιά των πιάτων της που είναι σταθέρα παρούσα ενόσω η τεχνική και μαγειρική της αντίληψη βελτιώνεται και εξελίσσεται συνεχώς! Άλλωστε όλοι δικαιούμαστε να έχουμε τις αδυναμίες μας, έτσι δεν είναι;;;

Ξαναβρέθηκαμε λοιπόν στο Zillers.

Στο τραπέζι μας έφτασαν πρώτα τα χειροποίητα ψωμάκια με αυτή την αερίνη μους ταραμά, αγαπημένο καλοσώρισμα της Κωνσταντίνας!

Από τον κατάλογο επιλέξαμε για αρχή τα κίτρινα παντζάρια με κρέμα κατσικίσιου τυριού, μανταρίνι και χαρούπι (πιάτο υψηλής αισθητικής με αντιθέσες υφών και γεύσεων που συμπληρώνονταν υποδειγματικά!) και τις baby πατάτες με καπνιστό χέλι, ρέβα, sour cream και κρεμμυδάκι τουρσί, πιάτα με φρεσκάδα αφυπνιστική, τριζάτη που μύριζε άνοιξη!

Απόλυτος σεβασμός στην τροφή και την πρώτη ύλη και μια «ντελικάτη» διαχείρισή της με μοναδικό στόχο την καθάρια ανάδειξη της γεύσης και όχι τον εντυπωσιασμό.

σΓια κυρίως οι επιλογές μας κινήθηκαν ανάμεσα στο χειροποίητο κουσκούς με άγρια μανιτάρια, παστινάκι και θυμάρι (ο ορισμός του απόλυτου comfort food με το κουσκουσάκι χυλωμένο όμορφα, με μια γλυκιά γαλατένια επίγευση και τις γευστικές πινελιές από το crispy παστινάκι και τα μανιτάρια να δίνουν στο πιάτο ένα ευγενικό άγγιγμα γκουρμεδιάς!) και στο λαυράκι με χόρτα, φινόκιο, τσίλι, σταφίδες και σάλτσα ginger/ βασιλικό (μια εξευγενισμένη, πολυεπίπεδη, εντυπωσιακή αλλά όχι κραυγαλέα, εκδοχή ενός εξαιρετικά φινετσάτου θαλασσινού φρικασέ).

Την γλυκιά αποφώνηση του μενού ανέλαβαν η κρέμα λευκής σοκολάτας με τριαντάφυλλο, φυστίκι Αιγίνης και raspberries και τα choux με κρέμα καφέ, καραμελωμένα φουντούκια, σάλτσα σοκολάτας και παγωτό κάρδαμο. Στο σημείο αυτό να πω ότι αν εξέλιξη του υπόλοιπου μενού  είναι κάτι παραπάνω από αισθητή κάθε φορά, όταν ερχόμαστε στα γλυκά δεν θα ήταν υπερβολικό να την χαρακτηρίσω έως και αλματώδη! Έξτρα μπράβο για την συνετή χρήση ζάχαρης. Εκτιμήθηκε ιδιαιτέρως…

Απολογισμός:

Πιάτα υψηλής μαγειρικής τεχνικής και γαστρονομικής αρτιότητας με φινέτσα ντελικάτη και μια διαχρονική κομψότητα που κρύβουν όμως μια πληθωρικότατη, βαθειά, σχεδόν συγκινητική,  νοστιμιά∙ οικεία αλλά και νέα ταυτόχρονα που κατευνάζει τα πάθη, ησυχάζει τις εσωτερικές σου συγκρούσεις και αντιπαλότητες  και στέργει τους προσωπικούς σου δαίμονες με μια θαλπωρή παρηγορητική σχεδόν σαν μητρική αγκαλιά.

Η Κωνσταντίνα δεν μαγειρεύει καθόλου για να σε εντυπωσιάσει (παρόλο που το καταφέρνει και με το παραπάνω) παρά μόνο για να σε ευχαριστήσει∙ όμως η αρτιότητα της τεχνικής της και η βαθύτατη νοστιμιά των πιάτων της σε αφήνει άφωνο, γλυκαμένο, σχεδόν παραδομένο σε μια τέρψη που μοιάζει με νοσταλγικό χάιδεμα όλων σου των αισθήσεων!