Το Φεστιβάλ του Αθηνοράματος που τείνει (αν δεν έχει ήδη) γίνει θεσμός στην Αθήνα. Τίτλος που το αντιπροσωπεύει πλήρως: Ελληνικά προϊόντα – γιορτινή διάθεση – γεύσεις• πολλές, διαφορετικές, εναλλακτικές, παραδοσιακές. Το ΥΑΜΑΝΙ δεν θα μπορούσε να λείπει.

Με λιγότερα workshops & γευστικές εκδηλώσεις από τις προηγούμενες χρονιές, με αλλαγμένο επίσης τον υπαίθριο χώρο της Τεχνόπολης (λιγότεροι εκθέτες γύρω από την καμινάδα και μετατροπή του κενού χώρου σε stage για συναυλίες) αλλά με όχι λιγότερο ενθουσιώδεις εκθέτες και νόστιμα προϊόντα. Ζωντανές μουσικές όλη μέρα, μια μοναδική βραδιά συνοδεία ήχων jazz & swing και με την ομάδα “The Swingouts” να δίνει νεύρο την Παρασκευή το βράδυ – ακολούθως  το συγκρότημα “Kulamacus” ζωντάνεψε το Σαββατόβραδο και  – ακούσαμε – ότι ο Σπύρος Γραμμένος ήταν ξεσηκωτικός στο κλείσιμο της Κυριακής το βράδυ. (Λέμε ακούσαμε γιατί το ΥΑΜΑΝΙ βρέθηκε στο Γκάζι Παρασκευή 5 και Σάββατο 6 μόνο).

Στο προκείμενο: εκθέτες απ΄ όλη την Ελλάδα με τα καλούδια τους, με το φωτεινότερο χαμόγελό τους και όρεξη ν’ ανταλλάξουν απόψεις, να ενημερώσουν, να κεράσουν. Μέλια, αλείμματα, μαρμελάδες, χυμοί, παξιμάδια, chutneys, λάδια, ξίδια, αλλαντικά, τυριά, ζυμαρικά, κέικ, muffin, παντός είδους γλυκά, αποστάγματα, μπίρες, κρασιά, καφέδες και τόσα άλλα. Μικροί κατά κύριο λόγο παραγωγοί, αρκετές οικογενειακές επιχειρήσεις. Όταν λέμε μικροί εννοούμε ασφαλώς σε εμπορευόμενες ποσότητες• γιατί δεν είδαμε καθόλου μικρούς παραγωγούς σε φιλοδοξία, ανταγωνιστικότητα, πάθος για την δουλειά και τα προϊόντά τους. Προσπαθήσαμε να δοκιμάσουμε προϊόντα όλων των παραγωγών και να συζητήσουμε μαζί τους. Προφανώς δεν τα καταφέραμε με όλους αλλά σίγουρα το κάναμε με τους περισσότερους.

Επιπλέον, όπως κάθε χρονιά, ξεχωριστή θέση έχει το κομμάτι της γαστρονομίας με τα τύπου street food πιάτα από καταξιωμένους σεφ. Φέτος ξανακατέβηκε το “Δειπνοσοφιστήριο” με μια τριλογία από λαχταριστά mini burger: 1) με τοματοκεφτέ, 2) με τονοσαλάτα και 3) με black angus του  Jean Louis Capsalas αλλά και αραβική πίτα με φαλάφελ του Δημήτρη Σκαρμούτσου. Το black angus ήταν ζουμερό και καλοψημένο και μάλλον κέρδιζε στις εντυπώσεις τ’ άλλα δύο, επίσης καλοφτιαγμένα και νόστιμα. Το φαλάφελ του Σκαρμούτσου επίσης είχε ιδανικό κεφτέ, σπυρωτό με μπόλικα μυρωδικά. Μετά υπήρχε το “Εστιατόριο της Δυτικής Μακεδονίας”. Με 2 θαλασσινές δημιουργίες του Άγγελου Ναουμίδη: κρύα καραβιδόσουπα με καραβίδες από τη Λίμνη Βεγορίτιδα και Άγρια καπνιστή πέστροφα Βεγορίτιδας με τοπικά βότανα.  Η πέστροφα συνοδευόταν από μαγιονέζα ρεβυθιών η οποία ήταν εξαιρετική και γενικώς το πιάτο με τα μυρωδικά του ήταν το πιο ξεχωριστό του “Εστιατορίου”.  Η σούπα επίσης καλοδομημένη, όχι πολύ υδαρής και με αρκετά μυρωδικά (ωραία θα ήταν όμως να συνοδευόταν και από μια ουρά καραβίδας, να βλέπουμε τί τρώμε βρε αδερφέ!). Τ’ άλλα 2 πιάτα ήταν του Γιάννη Γιαννίτσα με κύριο υλικό το κρέας: ​λουκάνικο μαύρου χοίρου με μακάλο και λευκή τρούφα το ένα και τραχανότο με μοσχαρίσια γλώσσα, καπνιστό τουλουμίσιο τυρί και σκόνη παστουρμά το άλλο. Η περιγραφή είναι σίγουρα πιο εντυπωσιακή απ΄τα πιάτα που δοκιμάσαμε εμείς. Το λουκάνικο ήταν ικανοποιητικό και ισορροπημένο αλλά το τραχανότο είχε χάσει τα υγρά του και θύμιζε περισσότερο… ξαναζεσταμένο φαγητό. Ασφαλώς όμως ήταν ενδιαφέρουσες επιλογές γεύσεων και σίγουρα υπάρχει η δικαιολογία της προετοιμασίας στο πόδι. Επίσης το “Kamaroni” με τα ζυμαρικά κατόπιν παραγγελίας. Δοκιμάσαμε: aglio oglio e peperonciono (ήπια καυτερή και με έντονο το σκορδάκι της), καρμπονάρα (την αυθεντική με τ’ αβγά ε – και με χοιρινή πανσέτα) καθώς και την Yotta Chikin με κοτόπουλο, φρέσκα μανιτάρια και πιπεριές σοτέ και σβησμένα με Metaxa honey shot σε σάλτσα απο σησαμέλαιο. Εκτός από το τελευταίο όπου τα ζυμαρικά ήταν μάλλον άβραστα, ήταν αρκετά καλές παρασκευές και χορταστικές μερίδες. Φυσικά υπήρχε και ο “Ερωτόκριτος” με σουβλάκια (τα οποία δεν δοκιμάσαμε) αλλά και ορισμένα περίπτερα με αλλαντικά, όπως πχ ο Kudros με σουβλάκια και λουκάνικα μαύρου χοίρου – ζουμερό & καλοψημένο το χοτ ντόγκ τους.

Και επειδή φαγητό ξεροσφύρι, και δη σε γιορτή, δεν λέει – εκτός από τα ζυθοποιεία που διέθεταν τις μπίρες τους σε μπουκάλι ή ποτήρι ήταν εκεί και το Wine Point του μοναδικού Ξενοφώντα Σταυρόπουλου με 7 ιδιαίτερες επιλογές απ΄τον ελληνικό αμπελώνα κυρίως σε ποτήρι. Όχι και άσχημα!

Πάμε τώρα να δούμε ποιοί παραγωγοί και ποιά προϊόντα μας τράβηξαν την προσοχή, κυρίως γιατί τα γνωρίσαμε πρώτη φορά. Θέλω να πω δηλαδή πως προφανώς όλοι οι παραγωγοί είχαν να επιδείξουν κάποιο ξεχωριστό προϊόν, ή μια γκάμα απ΄αυτά, αλλά εστιάζουμε εδώ την προσοχή μας κυρίως σ΄αυτούς που είτε είδαμε πρώτη φορά στο Φεστιβάλ είτε τράβηξαν, για τους λόγους που θα διαβάσετε, την προσοχή μας.

Κατ’ αρχάς μια ξεχωριστή κατηγορία είναι τα μέλια ή τα αλείμματα με βάση το μέλι.

Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε διαρκώς νέους παραγωγούς με ευφάνταστες ετικέτες: είτε διαφορετικές ποικιλίες μελιού είτε προϊόντα με βάση το μέλι σε γευστικότατα αλείμματα. Πολλά απ’ αυτά βραβευμένα σε διεθνείς διαγωνισμούς. Ξεχωρίσαμε τον “Γαϊδαράκο” με τα μοναδικά αλείμματα με μέλι & αμύγδαλο, μέλι και φουντουκόπαστα, μέλι – αμύγδαλο & κανέλα (σε ταξιδεύει κατακαλόκαιρο στις χριστουγεννιάτικες αγορές της Βιέννης) κ.α. Αλείμματα με εξαιρετική ισορροπία μελιού και ξηρού καρπού, ενδιαφέρουσα κοκκώδη υφή (δηλωτική της παρουσίας του τραγανου ξηρού καρπού) και απογειωτική γεύση! Χαρούμενες ετικέτες (το logo με τον χαριτωμένο γαϊδαράκο φανταστικό!), ξεχωριστές γεύσεις και νοστιμιές που σου έκλειναν παιχνιδιάρικα το μάτι όπως και οι δημιουργοί τους : δύο νέα παιδιά, η Αγγελική Παπαράδη και ο Μιχάλης Ξυλούρης – ευγενέστατοι, χαμογελαστοί καί γλυκύτατοι, σχεδόν “μελένιοι” – όσο και τα προϊόντά τους. Περάσαμε τουλάχιστον 2 φορές απ΄το περίπτερο τους και για την απαραίτητη σέλφι με τον γλύκα γαϊδουράκο τους. Πέραν των αλειμμάτων (τα οποία έρχονται και σε ατομικές συσκευασίες, για τους ιδιοκτήτες ξενοδοχείων χτυπά η κουδούνα!) μας τράβηξαν την προσοχή και εμφανισιακά και γευστικά τα μεριδοποιημένα μείγματα νιφάδων βρώμης με σούπερ φούντς: για τον δρόμο, για την δουλειά, για την εκδρομή. Με άρτια και λεπτομερή διατροφική επισήμανση. Δοκιμάστε τα!

Λέγοντας για μέλια σταθερή αξία αποτελούν τα “Melira” – μεγάλη γκάμα από διαφορετικές ποικιλίες. Αγαπάμε διαχρονικά το μέλι ερείκης (πιο ανοιχτόχρωμο, βουτυρένιο σχεδόν το φετινό).

Κλείνοντας με τα μέλια δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε και στο “Μελίτιμον”: με έδρα επίσης την Αθήνα και με τεράστια γκάμα ποικιλιών. Ακόμα γλείφουμε τα δάχτυλά μας με το μέλι πεύκου αρωματισμένο με μαστίχα: το καλύτερο απ’ όσα δοκιμάσαμε γιατί είναι έντονα τα αρωματικά έλαια και δεν καπελώνει το μέλι την μαστίχα. Ξεκουμπώνεις το καπάκι και πλυμμηρίζει ο τόπος μαστίχα! Επίσης ξεχωριστή η πραλίνα μελιού: μέλι πεύκου, φουντούκια, ταχίνι ολικής άλεσης, κακάο και χαρουπόσκονη. Απλώς δεν υπάρχει! Αναρωτιέμαι γιατί να φάει κανείς φιστικοβούτυρο όταν έχει τόσες, μα τόσες διαφορετικές και μοναδικές γευστικά επιλογές αλειμμάτων…

Μιλώντας για μαρμελάδες και αλείμματα εξαιρετική εντύπωση μας έκαναν φέτος, οπότε και πρωτοσυστηθήκαμε, και τα παιδιά του ecoBluberries από τη Φλώρινα. Με την πρώτη μαρμελάδα με 100% πάστα φρούτου – ναι καλά διαβάσατε: κ-α-θ-ό-λ-ο-υ ζάχαρη ή άλλο συστατικό παρά μόνο μύρτιλο! Ωραίο, ώριμο φρούτο στο στόμα, με ωραία οξύτητα στην επίγευση. Για να είμαστε ακριβείς πρόκειται για άλειμμα και όχι ακριβώς για μαρμελάδα (όπως πολύ σωστά αναγράφουν και στη συσκευασία) αλλά αυτό δεν μειώνει σε τίποτα την πολύ θετική εντύπωση. Αλλά έχουν και “κανονικές” μαρμελάδες μύρτιλου (με μύρτιλα δικής τους παραγωγής παρακαλώ): κλασική (με ζάχαρη), με στέβια, με μαύρη ζάχαρη, με μέλι – για όλους και όλα τα γούστα. Επίσης και νέκταρ χυμού μύρτιλου καθώς και αφεψήματα… Μάλιστα κατά την επίσκεψή μας στο περίπτερό τους γεννήθηκε από κοινού η ιδέα για μια συνταγή αλμυρού τσιζ κέικ με το άλειμμα μύρτιλου, την οποία και ενθουσιωδώς σας παρουσιάσαμε, άμα τη γενέσει της, κατά την διάρκεια του φεστιβάλ!

Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε και τα εξαιρετικά μπισκότα βελανιδιού (ναι, καλά διαβάσατε…) Acorn cookies. Πρόκειται για μπισκότα που παρασκευάζονται από αλεύρι βελανιδιού (από το αρχαίο δάσος βελανιδιάς της Τζιάς). Δεν περιέχουν γλουτένη, είναι  ισορροπημένα γλυκά, ευχάριστα τραγανά, αλλά όχι ξερά, με μια αίσθηση υγρασίας στο κέντρο, λόγω της σταφίδας, της σοκολάτας και των καρυδιών που περιέχουν. Πολύ αρωματικά, λόγω και της κανέλας, ανασύρουν από το ντουλάπι των οσφρητικών αναμνήσεων κάτι από την καρυδόπιτα της γιαγιάς ή της μαμάς μας… Εάν δεν τα έχετε δοκιμάσει ακόμη αξίζει να τους δώσετε μια ευκαιρία!

Από μια τέτοια γιορτή γεύσεων δεν θα μπορούσε φυσικά να λείπει ο καφές. Λιγότεροι εκθέτες φέτος αλλά αποζημιωθήκαμε από τις παρουσίες. Ο (κατά τη γνώμη μας καλύτερος καφές της χώρας) Taf των αδελφών Ταλούμη ήταν πάλι εκεί, παρουσιάζοντας μάλιστα και το καινούργιο τους πρότζεκτ Cultivos που πολύ πρόσφατα άνοιξε στον Άγιο Στέφανο και σερβίροντας τον πολύ ισορροπημένο Finca Catarata από τη Γουατεμάλα, με ωραίο σώμα, βερύκοκο και νότες εσπεριδοειδών στο στόμα παρασκευασμένο από τους μοναδικούς baristi του. Επίσης ήπιαμε εξαιρετικό cold brew, ισορροπημένο & με καλό σώμα. Καμία έκπληξη φυσικά και χρωστάμε στον Taf αφιέρωμα – τους αγαπάμε πολύ: και τους ανθρώπους και τους καφέδες τους και όλη την φιλοσοφία που έχουν χτίσει γύρω από τον μαγικό κόσμο του καφέ!

Πρώτη εμφάνιση στο Φεστιβάλ για τον καφέ “Taresso” με έδρα την Κόρινθο αλλά με κατάστημα και στο κέντρο της πόλης στο Κολωνάκι. Ωραίο χαρμάνι εσπρέσσο με καλό καβούρδισμα και έντονη επίγευση από βερύκοκο. Επίσης εμφιαλωμένος cold brew σε φιάλη μπίρας 330 ml: ωραίος, στιβαρός και πυκνός. Ωραία και τα παιδιά του Taresso (γιατί πίσω από τα όμορφα προϊόντα κρύβοντα πάντα ωραίοι άνθρωποι) – με ξεσηκωτική διάθεση, πολύ κέφι και μπόλικα πειράγματα. Μας άρεσαν πολύ!

Πρώτη εμφάνιση στην πρωτεύουσα και για την Μικροζυθοποιία Θεσσαλονίκης “Άλη” με τις ξεχωριστές μπίρες μικρής παραγωγής. Φρέσκιες και απαστερίωτες: μια σταρένια με νότες μπαχαρικών “Weiss”, μια καραμελένια με νύξεις κόκκινων φρούτων “Red Ale” καθώς και μια πικρή “IPA” με νότες εσπεριδοειδών. Μας άρεσαν πολύ και χαιρόμαστε που πλέον μπορούμε να τις βρίσκουμε και στην Αθήνα στην κάβα “Αμπελοφιλοσοφίες” με καταστήματα στα Πετράλωνα και στον Βοτανικό! Δοκιμάσαμε επίσης την νέα blonde Marea επίσης απαστερίωτη και αφιλτράριστη με κυρίαρχο το κίτρο και τα εσπεριδοειδή, νύξεις τροπικών φρούτων και απαλό σώμα. Ό,τι πρέπει για το καλοκαίρι!

Και λέγοντας για ποτά μείναμε εκστασιασμένοι με το μοναδικό “Grace Gin” της Three Graces Distilling: ένα ιδιαίτερο απόσταγμα με κυρίαρχα τα βότανα στη μύτη – κρίταμο, σχίνο και άνθη μυρτιάς! Ισορροπημένο αλκοόλ, έντονη επίγευση με πιπεράτες νότες και έντονη αίσθηση ελληνικής εξοχής. Τώρα που καλοκαίριασε οκιμάστε σε ένα απογειωτικά “ελληνικό” κοκτέιλ και θα μας θυμηθείτε!

Δεν θα μπορούσαμε να κλείσουμε χωρίς αναφορά στο κρασί. Τώρα θα πείτε: με τόσες εκθέσεις κρασιού πρόσφατα τί μπορεί να τραβήξει την προσοχή ενός οινόφιλου; Και όμως! Πάντα κάποιος οινοποιός μπορεί να αδικηθεί σε κάποια μεγάλη έκθεση όπως το Οινόραμα. Σε τέτοια φεστιβάλ φυσικά τα διαμάντια λάμπουν ακόμα εντονότερα. Κι ένα τέτοιο συναντήσαμε στο “Κτήμα Μουσών” και τον ενθουσιώση, ευγενέστατο και υποδειγματικό οικοδεσπότη του Σάββα Ζαχαρία! Ξέραμε την αγάπη τους για το ιδιαίτερο και σπάνιο “Μούχταρο” αλλά ανακαλύψαμε μια ωραία γκάμα και λευκών και ερυθρών ετικετών. Βεβαίως πάλι πάθαμε πλάκα με το φρουτώδες, συμπυκνωμένο και ισορροπημένο “Μούχταρο” αλλά δεν μας έκαναν λιγότερη εντύπωση τα λευκά της σειράς “9”, ο φρουτώδης  “Λευκός Χρυσόλιθος” (50% Chardonnay, 50% Μαλαγουζιά), το στιβαρό ερυθρό “Λισγάρι” (ένα μπλέντ από  40% Cabernet Sauvignon, 40% Merlot & 20% Μούχταρο) και φυσικά το δροσερό απεριτίφ ροζέ τους “Amuse”  (90% Sauvignon Blanc, 10% Μούχταρo) σε Προβηγκιανό στίλ. Αλλά είναι και τα αποστάγματά τους: ξεχωριστά τσίπουρα με ή χωρίς γλυκάνισο, στρογγυλά, με έντονη την αίσθηση του σταφυλιού στη μύτη και καλό σώμα. Το σίγουρο είναι πως θα τους επισκεφθούμε και σύντομα θα έχουμε εκτενές αφιέρωμα!

Κλείνοντας: το Φεστιβάλ έχει κερδίσει με τα χρόνια σταθερό κοινό, εξελίσσεται κάθε χρόνο και αποτελεί μοναδικό σημείο συνάντησης, παρουσίασης προϊόντων και ανταλλαγής απόψεων.  Είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να γνωρίσετε προϊόντα από την μια άκρη της Ελλάδας ως την άλλη και να συστηθείτε με τους ανθρώπους, που με κουράγιο, αγάπη, επιμονή και υπομονή βρίσκονται πίσω από αυτά. Πραγματικά αξίζει τον κόπο.

Και του χρόνου!